శాస్త్ర విజ్ఞానము

వృక్ష సంపద వేగంగా వృద్ధి చెందుతోంది. విశాలంగా విస్తరించిన ఫెర్న్ మొక్కల మధ్య నేనో ప్రేతంలా సంచరిస్తున్నాను. రంగుల నేల మీద తడబడే అడుగులతో నెమ్మదిగా ముందుకి సాగుతున్నాను. ఉవ్వెత్తున లేచిన కోనిఫర్ చెట్ల కాండాల మీద ఆసరాగా ఆనుకున్నాను. నూరు అడుగుల ఎత్తున స్పీనో ఫైలా, ఆస్టెరో ఫైలా, లైకోపాడ్ చెట్ల నీడలో సేదతీరాను.




యుగాలు రోజుల్లా గబగబా మారిపోతున్నాయి. సుదీర్ఘమైన ధరాగత మార్పులని సందర్శింపజేస్తూ ఏదో శక్తి నన్ను వరుసగా గతంలోకి తీసుకుపోతున్నట్టుంది. మొక్కలు మాయమయ్యాయి. గ్రానైట్ శిలలు కరిగి మెత్తనయ్యాయి. పెరుగుతున్న తాపానికి ఘనాలు చిక్కని ద్రవాలుగా మారిపోతున్నాయి. పృథ్వీ ముఖం మరలా జలమయం అయ్యింది. నీరు సలసల మరిగి, సుడులు తిరిగే ఆవిర్లు ఆకాశంలోకి లేస్తున్నాయి. తెల్లని, వికారమైన పొగమంచు మారే పుడమి రూపురేఖల చుట్టూ అలముకుంటోంది. అసలు భూమి సమస్తం సూక్ష్మమైన దశలవారీగా ముందొక వాయురాశిగా మారి, ఆ రాశి ప్రచండమైన అగ్నిగోళంగా మారి, సూర్య తేజాన్ని తలదన్నేలా ప్రజ్వలించసాగింది.



ప్రస్తుతం ఘనరూపంలో ఉన్న భూమి ఘనపరిమాణానికి పద్నాలుగు లక్షల రెట్లు ఘన పరిమాణం వున్న ఈ వేడెక్కిన వాయురాశి మధ్యలో నేను దిక్కు తెన్ను తెలియకుండా సంచరిస్తున్నాను. నాకు ఇప్పుడు ఒక స్థిరమైన పార్థివ రూపం లేదు. నా శారీరం ఆవిరై, సూక్ష్మమై, అసంఖ్యాకమైన పరమాణువులుగా విడిపోయి చుట్టూ ఉన్న వాతావరణంలో విలీనం అయిపోయింది. ఈ రాకాశి వాయుగోళాల మధ్య, ఈ తెల్లని ధూళి దెయ్యాల మధ్య, ఈ అల్లారే అగ్ని కీలల మధ్య నేనూ ఓ విస్ఫులింగాన్నై అనంతాకాశంలో కొట్టుకుపోసాగాను.





ఇదంతా అసలు ఓ కల కాదా? ఎక్కడికి తీసుకుపోతోంది నన్ను? వణుకుతున్న చేతులతో నా ఊహాపథం మీద మెదులుతున్న విషయాలని కాగితం మీద సవివరంగా ఎక్కించాలని ప్రయత్నించాను. ఇక నా పరిసరాల మీద స్పృహ తెలియలేదు. ప్రొఫెసర్ మామయ్య, గైడు, తెప్ప – అన్నీ మనో వేదిక మీది నుండి తొలగిపోయాయి.

“ఏవయ్యింది ఏక్సెల్?” నా భ్రాంతికి భంగం కలిగిస్తూ అడిగాడు మామయ్య.

ఓ సారి ఆయన వైపు నిర్లిప్తంగా చుశాను.

“జాగ్రత్త ఏక్సెల్! పరాకుగా ఉంటే పడిపోతావు.”

ఆ క్షణం ఎవరో నా జబ్బ పట్టుకుని బలంగా పక్కకి లాగినట్టు అనిపించింది. హన్స్ అలా నన్ను పక్కకి లాగకపోయుంటే నా కలలలో కొట్టుకుపోతూ, నడి సముద్రంలో మునిగిపోయేవాణ్ణి.

“పిచ్చి పట్టిందా?” అరిచాడు ప్రొఫెసరు.

“ఏం జరుగుతోంది? నాకేమీ అర్థం కాలేదు.”

“ఒంట్లో బాలేదా?” మామయ్య అడిగాడు.

“అదేం లేదు. కాని ఏంటో ఒక్కసారి ఏదో భ్రాంతి కమ్ముకున్నట్టు అయ్యింది. ఇప్పుడు సర్దుకుంది. మన ప్రయాణం సరిగ్గానే సాగుతోందా?”

“నిస్సందేహంగా. గాలి అనుకూలంగా వుంది, సముద్రం శాంతంగా వుంది. వేగంగా దూసుకుపోతున్నాం. నా అంచనాలు సరైనవే అయితే త్వరలోనే తీరం దగ్గర పడాలి.”

ఆ మాటలకి కాస్త ఉత్సాహం వచ్చి లేచి నించుని దిక్చక్రం కేసి చూశాను. దట్టంగా అలముకున్న మబ్బుల వల్ల దిక్చక్రం యొక్క ఆనవాళ్లు కూడా ఎక్కడా కనిపించలేదు.



(ముప్పై రెండవ అధ్యాయం సమాప్తం)