శాస్త్ర విజ్ఞానము

5. భయానక సాహిత్యం (Horror literature):

పిల్లల కోసం భయానక సాహిత్యమా? అసలు ఆ ఆలోచనే చాలా మందికి విడ్డూరంగా ఉంటుంది. సున్నితమైన మనసున్న పిల్లలకి చక్కని ‘నీతి’ కతలు చెప్పాలిగాని దెయ్యాల కథలు చెప్పడమా? ఎక్కడో పిడుగు పడితేనే మంచం కిందకి దూరే పిల్లలకి ‘అర్జున, ఫల్గుణ…’ అంటూ భయం పోగొట్టే చిట్కాలు చెప్పకపోగా, రోమాలు నిక్కబొడుచుకునేలా చేసే భూతప్రేతాల కథలు పనిగట్టుకుని చెప్పడం ఎంతైనా విపరీతంగానే అనిపిస్తుంది. అందుకేనేమో ఒకప్పుడు గొప్ప సంచనలం సృష్టించిన ‘ఎగ్సార్సిస్ట్’ సినిమా ఇప్పటికీ యూ.కె. లో నిషిద్ధంగా ఉంది. కాని ఒకప్పుడు ఇంగ్లీష్ లో బాలసాహిత్యపు చీకటి సరిహద్దులకే పరిమితమైన భయానక సాహిత్యం, ఇప్పుడు ఓ ముఖ్యమైన బాలసాహితీ విభాగం కాగల స్థాయికి ఎదిగింది.

తెలుగులో కూడా భూత ప్రేతాల కథలు, బ్రహ్మ రాక్షసుల కథలు ఉన్నా అందులో భయం పాలు తక్కువ. బేతాళ కథల్లో భీతి కన్నా నీతి పాలు ఎక్కువ. చందమామ కథలలో అప్పుడప్పుడు దెయ్యాల ప్రసక్తి ఉన్నా పిల్లలని భయపెట్టడం మాత్రం ఆ కథల లక్ష్యాలలో ఒకటి కాదు.

ఇంగ్లీష్ లో భయానక సాహిత్యానికి పితామహుడు అని చెప్పుకోదగ్గ వాడు 'స్టెఫెన్ కింగ్'. ఈయన 49 నవళ్ళు, 5 నాన్-ఫిక్షన్ రచనలు, మరి కొన్ని కథా సంకలనాలు రాశాడు. ఈయన పుస్తకాలు 350 మిలియన్ల కాపీలు అమ్ముడుపోయాయి.

స్టెఫెన్ కింగ్ రచనలు ప్రత్యేకించి పిల్లల కోసం చేసినవి కావు. పిల్లల భయానక సాహిత్యంలో చెప్పుకోదగ్గ ప్రయోగం ‘Goosebumps’ (రోమాంచితం) అనే నవలా ధారావాహిక. దీన్ని రాసింది అమెరికన్ రచయిత ఆర్. ఎల్. స్టయిన్. 1992 లో విడుదల అయిన ‘Welcome to the Dead House’ (చావు కొంపకి స్వాగతం) అన్న పుస్తకానికి ప్రపంచ వ్యాప్తంగా మంచి స్పందన వచ్చింది. 2008 కల్లా ఈ ధారావాహికకి చెందిన పుస్తకాలు 350 మిలియన్ కాపీలు అమ్ముడుపోయి, 35 భాషలలోకి తర్జుమా అయ్యాయి. Goosebumps కథల ఆధారంగా వచ్చిన టీవీ ధారావాహిక కూడా విజయవంతం అయ్యింది.





భయానక సాహిత్యంలో మళ్లీ ఎన్నో ఉపవర్గాలు ఉన్నాయి. రక్తపిశాచులు (vampires), భీకర అసదృశ మృగాలు (beasts/monsters), మామూలు మనుషుల్లా భూమి మీద సంచరించే జీవచ్ఛవాలు (zombies), వినోదం కోసం హత్యలు చేసే విపరీతపు ఖూనీకోర్లు (serial killers), … మొదలైన ‘దుషటచతుషటయం’తో కిటకిటలడే చీకటి లోకం భయానక సాహిత్యం. ఇవి చదివి ఆబాలగోపాలం ఆనందిస్తారంటే చాలా మందికి మింగుడు పడదు.


మరి కాకపోతే ఊరికే జడుసుకునే పిల్లలని పనిగట్టుకుని భయపెట్టడం ఏంటి? భయానక సాహిత్యం వల్ల ఏదైనా ప్రయోజనం వుందా? అంటే అందుకు సమాధానంగా అవునంటాడు ‘రాబర్ట్ హుడ్’ అనే సాహితీ విమర్శకుడు. ఎనిడ్ బ్లయిటన్ కథలలో లాగా జీవితం ఎప్పుడూ ఓ తీపి కలలాగా ఉండదు. అనిశ్చయిత్వం, అభద్రత అనుక్షణం పొంచి వుంటాయి. అవాంతరాలు ఎదురైనప్పుడు ఎంతటివాడికైనా భయం కలగడం సహజం. పిల్లలలో అది మరీ సహజం. ఆ భయాన్ని ఊరికే అణిచిపెట్టకుండా, దాన్ని ఈ భయానక సాహిత్యం సహాయంతోనో, భయానక సినిమాల సహాయంతోనో బయటికి తెప్పించి, అది ఉత్తిత్తి ప్రమాదమేనని, భయపడాల్సిన పనిలేదని తెలియజెప్పినప్పుడు, ఆ భయం కాస్తా కాస్తంత ధైర్యంగా పరివర్తన చెందుతుంది. భయంలో ఉన్న ఆనందం ఏంటో అప్పుడు అనుభవం అవుతుంది. అడ్రినలిన్ గోదారి వరదలా పరవళ్లు తొక్కినప్పుడు, గుండె డప్పుల చప్పుడుకి ఛాతీ ఎగసెగసి పడుతున్నప్పుడు, సింపథెటిక్ నాడీమండలం శివాలెత్తిపోతున్నప్పుడు కలిగే ఆ ఉద్రిక్తత, ఉద్వేగం ఎలా ఉంటుందో … మరి ఆ భయానక సాహితీపిపాసులకే తెలియాలి.



(ఇక సినిమా రంగానికి వస్తే, మన దేశంలో ఎప్పుడో అడపాదపా తప్ప, డిపాజిట్లు పోతాయని తెలిసినా, ఓ యజ్ఞంలా హారర్ సినిమాలు తీసే ఏకాంత వీరులు, ఎవరో రామ్ గోపాల వర్మ లాంటి వాళ్ళు తప్ప, బహు అరుదు. ఇక నేడు తెలుగు సినిమాలలో మూడే రుచులు కనిపిస్తాయి – ‘క్యా(?)మెడీ’, ‘వయొలెన్స్’, ‘రొమాన్స్’. మూడిటికి కొన్నిసార్లు తేడా కనిపించక ఇబ్బంది అవుతుంటుంది. అది వేరే సంగతి!)





6. బాలల అపరాధపరిశోధనా సాహిత్యం (Crime and Murder mystery literature for children)

బాగా చిన్నతనంలో చిట్టిపొట్టి జంతువులతో ఆడుకుంటూ, వెండి రెక్కల దేవతలతో సావాసం చేస్తూ ఏవో కలల లోకాలలో తేలాడిన పిల్లలు, కాస్త పెద్దయ్యాక వాస్తవ ప్రపంచంతో తలపడడానికి సిద్ధం అవుతుంటారు. తాము అంతవరకు చూసిన సాహితీ ప్రపంచంలో లాగా కాక నిజ జీవితం అనుక్షణం ఓ పోరాటంలా కనిపిస్తుంది. చుట్టూ కనిపించే కర్కశత్వాన్ని, కుటిలత్వాన్ని, కపటత్వాన్ని ఎప్పటికప్పుడు కనిపెట్టి పరిహరించి, దాని స్థానే సత్యాన్ని, సౌందర్యాన్ని ప్రతిష్టించాలి. మన కన్నా బలవత్తరమైన దౌర్జన్యాన్ని ఎదుర్కోవాలంటే తెలివితేటలు కావాలి. పిల్లలలో అలాంటి తెలివితేటలని పోషించే సాహిత్యం అపరాధపరిశోధనా సాహిత్యం.

అపరాధపరిశోధన అనగానే మనసులో మొదట స్ఫురించే పేరు షెర్లాక్ హోమ్స్ (Sherlock Holmes). ‘ఓస్ ఇంతేనా వాట్సన్’ అంటూ ఎంత జటిలమైన నేరపరిశోధనని అయినా గొప్ప తర్కాన్ని, విజ్ఞానాన్ని, లోదృష్టిని ఉపయోగించి సునాయాసంగా పరిహరించే షెర్లాక్ అపరాధపరిశోధనా లోకానికే ఆరాధ్యుడు. షెర్లాక్ హోమ్స్ సాహిత్యం పిల్లలు – కౌమార దశలో ఉండే కాస్త పెద్ద పిల్లలు - కూడా చదివి ఆనందించదగ్గదే గాని ప్రత్యేకించి పిల్లల కోసం రాసింది కాదు.



ఇంగ్లీష్ లో ప్రత్యేకంగా పిల్లల కోసం రాసిన అపరాధపరిశోధనా సాహిత్యంలో అగ్రస్థానంలో ఉన్నది ఫ్రాంక్లిన్ డిక్సన్ రాసిన ‘హార్డీ బాయిస్’ (Hardy Boys) ధారావాహిక అని చెప్పుకోవచ్చు. 1927 లో మొదలైన ఈ నవలా మాలికలో, హైస్కూల్ లో చదువుకునే హార్డీ సోదరులు తమ తీరిక వేళల్లో అపరాధపరిశోధనా వ్యవహారాల్లో మునిగి తేలుతుంటారు. అపరాధపరిశోధన చాతనయ్యింది అబ్బాయిలకేనా అని సవాలు చేస్తూ, ఓ అమ్మాయి ముఖ్య పాత్రగా గల ‘నాన్సీ డ్రూ’ (Nancy Drew) నవలావాహిని పుట్టింది. దీన్ని రాసింది కారొలిన్ కీన్. 1930 లో మొదలైన నాన్సీ డ్రూ నవలవాహినికి చెందిన నవళ్లు 80 మిలియన్ కాపీలు అమ్ముడు పోయి, 12 భాషల్లోకి అనువదించబడ్డాయి.







హార్డీ బాయిస్, నాన్సీ డ్రూ నవలలు కూడా 9-12 ఏళ్ల పిల్లలకి సరిపోతాయి. ఇంకా చిన్న పిల్లలకి కూడా సముచితంగా ఉండే అపరాధపరిశోధనా సాహిత్యం ఉంది. అలాంటి సాహిత్యంలో ప్రఖ్యాత ఆంగ్ల బాల సాహిత్య రచయిత్రి ఎనిడ్ బ్లయిటన్ (Enid Blyton, 1897 –1968) రాసిన నవలలు పేర్కొనవచ్చు. సుమారు 800 నవలల దాకా రాసిన ఈ మహా రచయిత్రి నవలలు 90 భాషల్లోకి అనువదించబడ్డాయి. బ్లైటన్ రచనలు మొత్తం 600 మిలియన్ కాపీలు అమ్ముడుపోయాయి. ఈమె నవళ్లలో ‘Famous Five,’ ‘Secret Seven,’ ‘Five Find-outers’ మొదలైన ధారావాహిక నవలలు అపరాధ పరిశోధనలో పాల్గొనే చిన్నపిల్లల కథలే అంశంగా కలిగి ఉంటాయి.



ఈ వర్గపు సాహిత్యంలో ఇటీవలి కాలానికి చెందిన మరో ఉదాహరణ ‘అలెక్స్ రైడర్’ (Alex Rider). బ్రిటిష్ రచయిత ఆంతొనీ హోరోవిట్జ్ (Anthony Horowitz) రాసిన ఈ నవలావాహినిలో అలెక్స్ రైడర్ అనే 14-15 ఏళ్ల పిల్లవాడు ఓ రహస్యగూఢచారిగా పని చేస్తాడు. ఈ వాహినిలో Stormbreaker అనే పుస్తకం 2000 లో విడుదలై, 2006 లో చలనచిత్రంగా వచ్చింది.

(ఇంకా వుంది)