“వెనక్కివెళ్లిపోవడమా?” తనలో తను ఏదో గొణుగుతున్నట్టుగా అన్నాడు మామయ్య.
“అవును. ఇక ఒక్క క్షణం కూడా ఆలస్యం చెయ్యొద్దు. పద వెళ్లిపోదాం.”
మామయ్య కాసేపు ఏం మాట్లడలేదు.
“ఆ కాస్త నీరు తాగాక అయినా నీలో కొంచెం ధైర్యం వస్తుందని అనుకున్నాను.”
“ధైర్యమా?”
“అవును మరి. ఎప్పట్లాగే పిరికిగా మాట్లాడుతున్నావు.”
ఏం మనిషి ఈయన? అసలీయన మనిషేనా? ఈయనకి అసలు భయం అంటే తెలీదా?
“ఏంటి ? వెనక్కు వెళ్ళొద్దు అంటావా మామయ్యా?”
“ఇప్పుడిప్పుడే విజయ పథం మీద అడుగుపెడుతున్న తరుణంలో వెనక్కు వెళ్ళడమా? జరగని పని.”
“అంటే ఈ చీకటి కూపంలో నశించపోవడం తప్ప మనకి వేరే దారి లేదా?”
“ఎందుకు లేదు? నువ్వు కావాలంటే తప్పకుండా వెనక్కు వెళ్ళిపోవచ్చు. హన్స్ నీతో తోడు వస్తాడు. నన్ను మాత్రం నా మానాన వదిలేయ్.”
“నిన్నిక్కడ వదిలేయడమా?”
“ఈ మహా యాత్రని మొదలెట్టాను. ఎలాగైనా ముగించి తీరుతాను. తిరిగి మాత్రం రాను. నువ్వెళ్లు ఏక్సెల్. వెళ్లిపో!”
మామయ్య మాటల్లో ఉద్వేగం కనిపించింది.ఒక నిముషం క్రితం అంత ప్రేమగా, లాలనగా మట్లాడిన మనిషి ఒక్క క్షణంలో అత్యంత కఠినంగా మారిపోయాడు. ఎదుట కనిపించేవన్నీ అసాధ్యాలని తెలిసిన ఒంటరిగా పోరాడడానికి సిద్ధమయ్యాడు. ఈ చీకటి కూపంలో పాపం ఆయన్ని వొదిలిపెట్టి వెళ్లలేను. కాని ఆత్మరక్షణ కోసం ఇక్కణ్ణుంచి పారిపోకుండా కూడా ఉండలేను.
హన్స్ మాత్రం అల్లంత దూరంలో నించుని మా గొడవంతా ఉదాసీనంగా చూస్తున్నాడు. మా మధ్య ఏం జరుగుతోందో సులభంగా గురించి వుంటాడు. ఇక్కడ మేం తీసుకోబోయే నిర్ణయం మీద తన జీవితం కూడా ఆధారపడుతుంది అని తెలిసినా ఏం పట్టనట్టు ఉన్నాడు. తన స్వామి చిన్న సంజ్ఞ చేస్తే చాలు, నిర్దేశించిన మార్గంలో ముందుకు కదలడానికి సిద్ధంగా ఉన్నాడు.
నా బాధ, నా గోడు అతడికి కాస్తంత అర్థమైనా ఎంత బావుండేది అనిపించింది ఆ క్షణం. మా ఎదుట ఎలాంటి ప్రమాదాలు పొంచి వున్నాయో అన్నీ అతడికి బోధపరచగలిగితే ఎంత బావుంటుంది. అప్పుడు ఇద్దరం కలిసి మా మొండి ప్రొఫెసరుని ఒప్పించగలిగి ఉండేవాళ్లం. అందరం కలిసి మరలా స్నెఫెల్ పర్వతాగ్రానికి చేరుకునేవాళ్లం.
హన్స్ కి దగ్గరగా జరిగి ఓ సారి తన భుజం మీద చెయ్యి వేశాను. అతడిలో చలనం లేదు. నేను నోరు విప్పి ఏదో చెప్పబోతుంటే, అతడు మెల్లగా తల తిప్పి మామయ్య కేసి చూపిస్తూ,
“అయ్యగారు!” అన్నాడు.
నాకు ఒళ్ళు మండిపోయింది. “అయ్యగారా? ఆయన నేకీమీ అయ్యగారు కాదు. పద ఇక్కణ్ణుంచి పారిపోవాలి. ఆయన్ని కూడా లాక్కెళ్లాలి. వింటున్నావా? నేను చెప్పేది అసలు నీకేమైనా అర్థమవుతోందా?”
హన్స్ జబ్బ పట్టుకున్నాను. లెమ్మని అదిలించాను. బతిమాలాను. అప్పుడు మామయ్య కల్పించుకుని అన్నాడు,
“మన మార్గానికి అడ్డుపడుతున్నది ఒక్క నీటి సమస్యేగా? ఈ తూర్పు సొరంగంలో లావా శిలలు, చిస్ట్ శిలలు, బొగ్గు మొదలైనవన్నీ కనిపించాయి గాని ఒక్క బొట్టు నీరు కూడా కనిపించలేదు. ఏమో ఏం తెలుసు? పశ్చిమ సొరంగంలో నీరు తగులుతుందేమో?”
నేను నమ్మశక్యం కానట్టు తల అడ్డుగా ఊపాను.
“నేను చెప్పేది సాంతం విను,” మామయ్య ధృఢంగా అన్నాడు. “ఇందాక నువ్వు నిశ్చేష్టంగా పడి వున్న సమయంలో నేను ఆ సొరంగం యొక్క విన్యాసాన్ని పరిశీలించి వచ్చాను. అది నేరుగా కిందికి దిగుతోంది. కొద్ది గంటల్లోనే గ్రానైట్ శిలలని చేరుకుంటాం. అక్కడ పుష్కలంగా మన బాటలో నీటి ఊటలు తగులుతాయి. అక్కడ రాతిని పరిశీలిస్తే నాకు అలాగే అనిపిస్తోంది. పైగా అది నిశ్చయమని నా మనసు చెప్తోంది. ఇప్పుడు నేను చేసే ప్రతిపాదన ఇది. నవ్య ప్రపంచాన్ని చేరుకునే ప్రయత్నంలో కొలంబస్ తన ఓడల సిబ్బందిని మరో మూడు రోజులు గడువు ఇవ్వమని అడిగాడు. అప్పటికే బాగా వేసారిపోయి, విసిగిపోయి, ఆరోగ్యం క్షీణించిన సిబ్బంది తన మాటలలోని నిజాయితీని గుర్తించి ఒప్పుకున్నారు. నవ్య ప్రపంచం వారికి కనిపించింది. ఈ పాతాళా లోకానికి నేను కొలంబస్ ని. మరొక్క రోజు గడువు ఇమ్మంటున్నాను. ఆ ఒక్క రోజులో మనకి నీరు తారసిల్లకపోతే వెనక్కి తిరిగి వెళ్లిపోదాం. ఒట్టేసి చెప్తున్నాను.”
లోపల ఎంత కోపంగా వున్నా మామయ్య మాటలు విని కరిగిపోయాను.
“సరే అలాగే కానివ్వండి. దేవుడు మీకు అతిమానవ శక్తిని ప్రసాదించాలని ఆశిస్తున్నా. మన రాతలు మార్చడానికి మీకు మరి కొద్ది గంటల గడువు వుంది.”
* ఇరవై ఒకటవ అధ్యాయం సమాప్తం *
Thanks Sir. Keep writing.