“నా లెక్కలో ఒక్క మైలు తేడా కూడా వస్తుందని అనుకోను.”
“మరి దిక్సూచి ఇంకా దక్షిణ-తూర్పు దిశగానే చూపిస్తోందా?”
“అవును. నేల మీద ఉన్నట్టుగానే పశ్చిమ దిశగా పందొమ్మిది డిగ్రీల, నలభై ఐదు నిముషాల విచలనం (deviation) వుంది. ఇక వాలు విషయానికి వస్తే ఈ మధ్యనే ఈ చిత్రమైన విషయం గమనించాను. ఉత్తర గోళార్థంలో దిక్సూచి వాలు కిందికి ఉండాలి. అందుకు భిన్నంగా ఇక్కడ వాలు పైకి చూపిస్తోంది.”
“అంటే ఏంటి దాని అర్థం? అయస్కాంత ధృవం భూమి ఉపరితలానికి, మనం ఉన్న లోతుకి మధ్య ఎక్కడో వుందనా?”
“అవును. డెబ్బై ఒకటవ డిగ్రీ వద్ద, సర్ జేమ్స్ రాస్ కనుక్కున్న అయస్కాంత ధృవం ఉన్న చోటికి సరిగ్గా అడుక్కి వెళ్తే, దిక్సూచి సరిగ్గా పైకి సూచిస్తుంది. కనుక ఆ విచిత్రమైన అకర్షణా కేంద్రం మరీ అంత ఎక్కువ లోతులో లేదన్నమాట.”
“అంతే కాబోలు. ఈ విషయాన్ని విజ్ఞాన శాస్త్రం ఊహించి ఉండదు కదా?”
“చూడు అల్లుడూ! విజ్ఞాన శాస్త్రం ఎన్నో దోషాల పునాది మీద వెలసిన నిర్మాణం. కాని అవి అవసరమైన దోషాలు. అవి మనని సత్యం వద్దకు తీసుకుపోతాయి.”
“ఇంతకీ ఇప్పుడు ఎంత లోతుకి వచ్చాం?” అడిగాను.
“ఉపరితలం నుండి ముప్పై ఐదు కోసులు.”
“అంటే స్కాట్లండ్ కి చెందిన హైలాండ్స్ మన తలల మీద ఉన్నాయన్నమాట. గ్రాంపియన్ కొండల శిఖరులు మన నెత్తిన ఉవ్వెత్తున లేచి వున్నాయన్నమాట,” మ్యాప్ ని పరిశీలిస్తూ అన్నాను.
“అవునవును,” అన్నాడు ప్రొఫెసర్ మావయ్య నవ్వుతూ. “అది నిజంగా భరించరాని భారమే. కాని మన తలల మీద ఓ ధృఢమైన చాపం విస్తరించి వుంది. ఆ విశ్వనిర్మాత అతి శ్రేష్ఠమైన నిర్మాణ పదార్థాలతో నిర్మించాడు దాన్ని. అంత పెద్ద చాపాన్ని కట్టడం మానవ సాధ్యం కాదు. మూడు కోసుల వ్యాసార్థం గల ఇంత పెద్ద చాపం ముందు మహా మహా వంతెనలు, ఆలయాల ఆకారాలు అన్నీ వెలవెల పోతాయి. ఇంత విస్తారమైన చాపం ఒడిలో సంక్షుభితమైన సముద్రం కూడా కుదురుగా నిలుస్తుంది.”
“అబ్బ! అయితే ఫరవాలేదు. అది నెత్తిన పడుతుందన్న భయం పోయింది. ఇంతకీ ఏంటి పథకం? మనం తిరిగి ఉపరితలానికి వెళ్లడం లేదా?”
“తిరిగి వెళ్లడమా? ససేమిరా లేదు. ఇంత దూరం వచ్చాక, ప్రయాణం ఇంతవరకు ఇంత సజావుగా సాగాక, తిరిగి వెళ్లే ప్రసక్తే లేదు.”
“కాని ఈ నీటి పొరని ఛేదించుకుని అడుక్కి వెళ్లడం ఎలాగ?”
“అదా? నేనేమీ ఇందులోకి దూకబోవడం లేదు. సముద్రాలన్నీ విశాల తటాకాలు అనుకుంటే, ఈ సముద్రానికి కూడా పరిధిలా ఓ కంకర తీరం ఉంటుంది కనుక, దీని ఆవలి గట్టు చేరుకుంటే అక్కడ కొత్త సొరంగ మార్గాలు ఉంటాయని అనిపిస్తోంది.”
“ఆవలి గట్టు ఎంత దూరం ఉంటుంది అంటావు మావయ్యా?”
“ముప్పై, నలభై కోసులు ఉంటుందేమో. కనుక మనం ఎక్కువ ఆలస్యం చెయ్యకూడదు. రేపే బయల్దేరాలి.”
ఏదైనా ఓడ కనిపిస్తుందేమో నని చుట్టూ చూశాను.
“ప్రయాణమా? ఎలా? ఇంతకీ పడవేది?”
“పడవా? దుంగలు పేర్చి కట్టే తెప్పే మన పడవ.”
“తెప్పైనా, పడవైనా – ఇప్పుడు దాన్ని నిర్మించేదెలా? నాకేమీ అర్థం కావడం లేదు.”
“నీకు అర్థం కాదని నాకు తెలుసు. కాని జాగ్రత్తగా వింటే అర్థమవుతుంది. అవతల సమ్మెట దరువు వినిపించడం లేదా? హన్స్ ఎప్పుడో పన్లోకి దిగాడు.”
“ఏంటి? అప్పుడే చెట్లు కొట్టేశాడా?”
“చెట్లు ఎప్పుడో కొట్టేశాడు. కావాలంటే వెళ్లి ఏం జరుగుతోందో చూడు.”
(ఇంకా వుంది)
“మరి దిక్సూచి ఇంకా దక్షిణ-తూర్పు దిశగానే చూపిస్తోందా?”
“అవును. నేల మీద ఉన్నట్టుగానే పశ్చిమ దిశగా పందొమ్మిది డిగ్రీల, నలభై ఐదు నిముషాల విచలనం (deviation) వుంది. ఇక వాలు విషయానికి వస్తే ఈ మధ్యనే ఈ చిత్రమైన విషయం గమనించాను. ఉత్తర గోళార్థంలో దిక్సూచి వాలు కిందికి ఉండాలి. అందుకు భిన్నంగా ఇక్కడ వాలు పైకి చూపిస్తోంది.”
“అంటే ఏంటి దాని అర్థం? అయస్కాంత ధృవం భూమి ఉపరితలానికి, మనం ఉన్న లోతుకి మధ్య ఎక్కడో వుందనా?”
“అవును. డెబ్బై ఒకటవ డిగ్రీ వద్ద, సర్ జేమ్స్ రాస్ కనుక్కున్న అయస్కాంత ధృవం ఉన్న చోటికి సరిగ్గా అడుక్కి వెళ్తే, దిక్సూచి సరిగ్గా పైకి సూచిస్తుంది. కనుక ఆ విచిత్రమైన అకర్షణా కేంద్రం మరీ అంత ఎక్కువ లోతులో లేదన్నమాట.”
“అంతే కాబోలు. ఈ విషయాన్ని విజ్ఞాన శాస్త్రం ఊహించి ఉండదు కదా?”
“చూడు అల్లుడూ! విజ్ఞాన శాస్త్రం ఎన్నో దోషాల పునాది మీద వెలసిన నిర్మాణం. కాని అవి అవసరమైన దోషాలు. అవి మనని సత్యం వద్దకు తీసుకుపోతాయి.”
“ఇంతకీ ఇప్పుడు ఎంత లోతుకి వచ్చాం?” అడిగాను.
“ఉపరితలం నుండి ముప్పై ఐదు కోసులు.”
“అంటే స్కాట్లండ్ కి చెందిన హైలాండ్స్ మన తలల మీద ఉన్నాయన్నమాట. గ్రాంపియన్ కొండల శిఖరులు మన నెత్తిన ఉవ్వెత్తున లేచి వున్నాయన్నమాట,” మ్యాప్ ని పరిశీలిస్తూ అన్నాను.
“అవునవును,” అన్నాడు ప్రొఫెసర్ మావయ్య నవ్వుతూ. “అది నిజంగా భరించరాని భారమే. కాని మన తలల మీద ఓ ధృఢమైన చాపం విస్తరించి వుంది. ఆ విశ్వనిర్మాత అతి శ్రేష్ఠమైన నిర్మాణ పదార్థాలతో నిర్మించాడు దాన్ని. అంత పెద్ద చాపాన్ని కట్టడం మానవ సాధ్యం కాదు. మూడు కోసుల వ్యాసార్థం గల ఇంత పెద్ద చాపం ముందు మహా మహా వంతెనలు, ఆలయాల ఆకారాలు అన్నీ వెలవెల పోతాయి. ఇంత విస్తారమైన చాపం ఒడిలో సంక్షుభితమైన సముద్రం కూడా కుదురుగా నిలుస్తుంది.”
“అబ్బ! అయితే ఫరవాలేదు. అది నెత్తిన పడుతుందన్న భయం పోయింది. ఇంతకీ ఏంటి పథకం? మనం తిరిగి ఉపరితలానికి వెళ్లడం లేదా?”
“తిరిగి వెళ్లడమా? ససేమిరా లేదు. ఇంత దూరం వచ్చాక, ప్రయాణం ఇంతవరకు ఇంత సజావుగా సాగాక, తిరిగి వెళ్లే ప్రసక్తే లేదు.”
“కాని ఈ నీటి పొరని ఛేదించుకుని అడుక్కి వెళ్లడం ఎలాగ?”
“అదా? నేనేమీ ఇందులోకి దూకబోవడం లేదు. సముద్రాలన్నీ విశాల తటాకాలు అనుకుంటే, ఈ సముద్రానికి కూడా పరిధిలా ఓ కంకర తీరం ఉంటుంది కనుక, దీని ఆవలి గట్టు చేరుకుంటే అక్కడ కొత్త సొరంగ మార్గాలు ఉంటాయని అనిపిస్తోంది.”
“ఆవలి గట్టు ఎంత దూరం ఉంటుంది అంటావు మావయ్యా?”
“ముప్పై, నలభై కోసులు ఉంటుందేమో. కనుక మనం ఎక్కువ ఆలస్యం చెయ్యకూడదు. రేపే బయల్దేరాలి.”
ఏదైనా ఓడ కనిపిస్తుందేమో నని చుట్టూ చూశాను.
“ప్రయాణమా? ఎలా? ఇంతకీ పడవేది?”
“పడవా? దుంగలు పేర్చి కట్టే తెప్పే మన పడవ.”
“తెప్పైనా, పడవైనా – ఇప్పుడు దాన్ని నిర్మించేదెలా? నాకేమీ అర్థం కావడం లేదు.”
“నీకు అర్థం కాదని నాకు తెలుసు. కాని జాగ్రత్తగా వింటే అర్థమవుతుంది. అవతల సమ్మెట దరువు వినిపించడం లేదా? హన్స్ ఎప్పుడో పన్లోకి దిగాడు.”
“ఏంటి? అప్పుడే చెట్లు కొట్టేశాడా?”
“చెట్లు ఎప్పుడో కొట్టేశాడు. కావాలంటే వెళ్లి ఏం జరుగుతోందో చూడు.”
(ఇంకా వుంది)
0 comments