అధ్యాయం 26
దారి చూపని గోదారి
ఇంతవరకు మా యాత్ర సాఫీగా గడిచిందనే చెప్పాలి. మరీ భరించరానంత ఇదిగా ఏమీ లేదు. ఇలాగే సాగితే మా గమ్యాన్ని చేరుకుంటామేమో కూడా. అదే గనక జరిగితే ఎలాంటి వైజ్ఞానిక శిఖరాలని చేరుకుంటామో? తర్కంలో, వాదనాపటిమలో నేనూ ఓ బాల లిండెన్ బ్రాక్ గా మారిపోతున్నాను. గమ్యం చేరేవరకు ఇలాగే ఉంటానో లేదో మరి తెలీదు.
అలా కొన్ని రోజులు ప్రయాణించాము. ఎన్నో వాలు తలాలని దాటాము. కొన్ని సార్లు ఆ వాలు నిలువుగా లోతుల్లోకి చొచ్చుకుపోతోంది. క్రమంగా భూగర్భపు లోతుల్లోకి చొచ్చుపోయాము. కొన్ని రోజులు అయితే ఒక్క రోజులో కోసున్నర లోతుకి పోయాం, కొన్ని సార్లు రెండు కోసుల వరకు లోతుకి ప్రయాణించాము. కొన్ని సందర్భాలలో మా అవరోహణ ప్రమాదకరంగా పరిణమించింది. అలాంటి సందర్భాలలో నిబ్బరంగా, నిర్భంగా ఉండే మా హన్స్ లక్షణాలే మమ్మల్ని ఆదుకున్నాయి. అతడి ధృఢ సంకల్పం, అనుభవం ఆ కీలక స్థానాలని సురక్షితంగా దాటేలా చేశాయి.
కాని అతడి మౌనం ఓ అంటువ్యాధిలా మా మనసులని కూడా ఆక్రమిస్తోంది. బాహ్య వస్తువులకి, పరిసరాలకి ఎంత లేదన్నా మెదడు మీద నిర్దుష్టమైన ప్రభావం ఉంటుంది. నాలుగు గోడల మధ్య బందీగా బతికే వాడికి ఏదో ఒక దశలో తలపులకి, మాటలకి మధ్య బంధాలు తెగిపోతాయి. కఠిన ఏకాంతవాసంలో బతికే బందీల మనసు మొద్దుబారిపోతుందని, మతి చలిస్తుందని ఎన్ని కథలు వినలేదు?
కిందటీ సారి మా మధ్య సంభాషణ జరిగి రెండు వారాలు గడిచాయి. ఈ మధ్య కాలంలో చెప్పుకోదగ్గ సంఘటన జరగలేదనే చెప్పాలి. కాని కొన్ని ప్రత్యేక కారణాల వల్ల ఈ దశలో జరిగిన ఓ సంఘటన మాత్రం నాకు బాగా గుర్తుండిపోయింది. ఆ సందర్భంలో చిన్న్ చిన్న వివరాలు కూడా నాకు బాగా గుర్తున్నాయి.
ఆగస్టు ఏడవ తేదీ కల్లా మేము ముప్పై కోసుల లోతుకు చేరుకున్నాం. అంటే మా నెత్తి మీద ముప్పై కోసుల కఠిన శిలా స్తరాలు, సముద్రం, ఖండాలు, ఊళ్లు, ఇళ్ళు ఉన్నాయన్నమాట. ఐస్లాండ్ నుండి రెండొందల కోసుల దూరాని వచ్చి వుంటామేమో.
ఈ రోజు మేం నడుస్తున్న సొరంగం వాలు కాస్త తక్కువగా వుంది. నేను ముందు నడుస్తున్నాను. మామయ్య ఓ రమ్కోర్ఫ్ లాంతరు పట్టుకుని నడుస్తున్నాడు. నేను రెండో లాంతరు పట్టుకున్నాను. లాంతరు కాంతిలో గ్రానైట్ స్తరాలని గమనిస్తున్నాను.
ఉన్నట్లుండి వెనక్కు తిరిగి చూస్తే నేను ఒంటరిగా వున్నానని అర్థమయ్యింది.
నేను మరీ వేగంగా నడుస్తున్నానని అనుకున్నాను. మామయ్య, హన్స్ ఎందులకోసమో వెనక ఆగి వుంటారు. వీలైనంత త్వరగా వెనక్కి నడిచి వాళ్లని కలుసుకోవాలి.
వడిగా వెనక్కి నడిచాను. ఓ పావుగంట నడిచి వుంటాను. అంతా నిర్మానుష్యం. కళ్లు నులుముకుని చీకట్ళోకి చూశాను. గట్టిగా కేక్ వేశాను. నా కేకని ప్రతిధ్వని వినిపించింది గాని సమాధానం లేదు.
మెల్లగా కంగారు పుట్టింది. వెన్నులో వొణుకు పుట్టింది.
“శాంతి, శాంతి” నాకు నేనే బిగ్గరగా అనుకున్నాను. “నా స్నేహితులని మళ్లీ కల్సుకుంటాను. ఉన్నది ఒక్కటే దారి, రెండు లేవు. వెనక్కి నడిస్తే మళ్లీ నా వాళ్లని తప్పకుండా చేరుకుంటాను.”
అలా ఓ అరగంట నడిచాను. ఆ దట్టమైన గాలిలో కేక చాలా దూరం ప్రయాణిస్తుంది. నిర్వీర్యం చేసే నిశ్శబ్దం తప్ప ఏమీ లేదు. నడవడం ఆపేశాను. దారి తప్పిపోయానని నమ్మశక్యం కాకుండా వుంది. ఆలోచనలు స్తంభించిపోయాయి. కాని నెమ్మదిగా ధైర్యం తెచ్చుకున్నాను. ఎలాగైనా మా వాళ్లని వెతికి పట్టుకోవాలి.
బయల్దేరబోతుంటే మరో సందేహం వచ్చింది. మేం వేరుపడ్డప్పుడు నిజంగానే నేను ముందున్నానా? అవుననే నాకు గట్టినమ్మకం. నా వెనుకగా హన్స్, అతడి వెనుక మామయ్య నడుస్తున్నారు. హన్స్ తన బాగేజిని భుజానికి ఎత్తుకోవడం కోసం ఆగడం కూడా గుర్తు. ఆ చిన్న సంఘటన నాకు బాగా గుర్తు. సరిగ్గా అప్పుడే నేను ముందుకి వచ్చేసి వుంటాను.
పైగా ఎట్టిపరిస్థితుల్లో దారి తప్పిపోకుండా ఓ అద్భుత సూత్రం ఉండనే వుంది - తెంపే లేని ఈ చిట్టేరు. ఈ ప్రవాహాన్ని వెంట వెన్నకి నడిస్తే చాలు.
ఆ ఆలోచనలతో మనసు కొంచెం తేలికపడింది. ఇక ఆలస్యం చెయ్యకుండా వెంటనే బయల్దేరాలని నిశ్చయించాను.
వేటగాడు గోడలోని రంధ్రాన్ని పూడ్చకుండా నిలిపిన మామయ్య దూరదృష్టిని ఆ క్షణం మెచ్చుకోకుండా ఉండలేకపోయాను. దారి పొడవునా దాహార్తి తీర్చడమే కాదు, ఈ భూగర్భ ఝరి పాతాళపు చీకటి దారులలో దివిటీలా దారి చూపుతోంది.
బయల్దేరే ముందు ఓ సారి కాళ్లు, చేతులు కడుక్కుని బయల్దేరితే బావుంటుంది అనిపించింది. హన్స్ బాక్ ప్రవాహం నుండి కాస్తంత నీరు దోసిట్లోకి తీసుకుందామని ముందుకు వంగాను.
ఆ క్షణం ఓ చేదు వాస్తవం తెలిసొచ్చి ఒళ్ళు గగుర్పొడిచింది. నా చేయి తాకింది వట్టి కఠిన శిల. ఒక్క బొట్టు నీరు తగిల్తే ఒట్టు!
(ఇరవై ఆరవ అధ్యాయం సమాప్తం)
దారి చూపని గోదారి
ఇంతవరకు మా యాత్ర సాఫీగా గడిచిందనే చెప్పాలి. మరీ భరించరానంత ఇదిగా ఏమీ లేదు. ఇలాగే సాగితే మా గమ్యాన్ని చేరుకుంటామేమో కూడా. అదే గనక జరిగితే ఎలాంటి వైజ్ఞానిక శిఖరాలని చేరుకుంటామో? తర్కంలో, వాదనాపటిమలో నేనూ ఓ బాల లిండెన్ బ్రాక్ గా మారిపోతున్నాను. గమ్యం చేరేవరకు ఇలాగే ఉంటానో లేదో మరి తెలీదు.
అలా కొన్ని రోజులు ప్రయాణించాము. ఎన్నో వాలు తలాలని దాటాము. కొన్ని సార్లు ఆ వాలు నిలువుగా లోతుల్లోకి చొచ్చుకుపోతోంది. క్రమంగా భూగర్భపు లోతుల్లోకి చొచ్చుపోయాము. కొన్ని రోజులు అయితే ఒక్క రోజులో కోసున్నర లోతుకి పోయాం, కొన్ని సార్లు రెండు కోసుల వరకు లోతుకి ప్రయాణించాము. కొన్ని సందర్భాలలో మా అవరోహణ ప్రమాదకరంగా పరిణమించింది. అలాంటి సందర్భాలలో నిబ్బరంగా, నిర్భంగా ఉండే మా హన్స్ లక్షణాలే మమ్మల్ని ఆదుకున్నాయి. అతడి ధృఢ సంకల్పం, అనుభవం ఆ కీలక స్థానాలని సురక్షితంగా దాటేలా చేశాయి.
కాని అతడి మౌనం ఓ అంటువ్యాధిలా మా మనసులని కూడా ఆక్రమిస్తోంది. బాహ్య వస్తువులకి, పరిసరాలకి ఎంత లేదన్నా మెదడు మీద నిర్దుష్టమైన ప్రభావం ఉంటుంది. నాలుగు గోడల మధ్య బందీగా బతికే వాడికి ఏదో ఒక దశలో తలపులకి, మాటలకి మధ్య బంధాలు తెగిపోతాయి. కఠిన ఏకాంతవాసంలో బతికే బందీల మనసు మొద్దుబారిపోతుందని, మతి చలిస్తుందని ఎన్ని కథలు వినలేదు?
కిందటీ సారి మా మధ్య సంభాషణ జరిగి రెండు వారాలు గడిచాయి. ఈ మధ్య కాలంలో చెప్పుకోదగ్గ సంఘటన జరగలేదనే చెప్పాలి. కాని కొన్ని ప్రత్యేక కారణాల వల్ల ఈ దశలో జరిగిన ఓ సంఘటన మాత్రం నాకు బాగా గుర్తుండిపోయింది. ఆ సందర్భంలో చిన్న్ చిన్న వివరాలు కూడా నాకు బాగా గుర్తున్నాయి.
ఆగస్టు ఏడవ తేదీ కల్లా మేము ముప్పై కోసుల లోతుకు చేరుకున్నాం. అంటే మా నెత్తి మీద ముప్పై కోసుల కఠిన శిలా స్తరాలు, సముద్రం, ఖండాలు, ఊళ్లు, ఇళ్ళు ఉన్నాయన్నమాట. ఐస్లాండ్ నుండి రెండొందల కోసుల దూరాని వచ్చి వుంటామేమో.
ఈ రోజు మేం నడుస్తున్న సొరంగం వాలు కాస్త తక్కువగా వుంది. నేను ముందు నడుస్తున్నాను. మామయ్య ఓ రమ్కోర్ఫ్ లాంతరు పట్టుకుని నడుస్తున్నాడు. నేను రెండో లాంతరు పట్టుకున్నాను. లాంతరు కాంతిలో గ్రానైట్ స్తరాలని గమనిస్తున్నాను.
ఉన్నట్లుండి వెనక్కు తిరిగి చూస్తే నేను ఒంటరిగా వున్నానని అర్థమయ్యింది.
నేను మరీ వేగంగా నడుస్తున్నానని అనుకున్నాను. మామయ్య, హన్స్ ఎందులకోసమో వెనక ఆగి వుంటారు. వీలైనంత త్వరగా వెనక్కి నడిచి వాళ్లని కలుసుకోవాలి.
వడిగా వెనక్కి నడిచాను. ఓ పావుగంట నడిచి వుంటాను. అంతా నిర్మానుష్యం. కళ్లు నులుముకుని చీకట్ళోకి చూశాను. గట్టిగా కేక్ వేశాను. నా కేకని ప్రతిధ్వని వినిపించింది గాని సమాధానం లేదు.
మెల్లగా కంగారు పుట్టింది. వెన్నులో వొణుకు పుట్టింది.
“శాంతి, శాంతి” నాకు నేనే బిగ్గరగా అనుకున్నాను. “నా స్నేహితులని మళ్లీ కల్సుకుంటాను. ఉన్నది ఒక్కటే దారి, రెండు లేవు. వెనక్కి నడిస్తే మళ్లీ నా వాళ్లని తప్పకుండా చేరుకుంటాను.”
అలా ఓ అరగంట నడిచాను. ఆ దట్టమైన గాలిలో కేక చాలా దూరం ప్రయాణిస్తుంది. నిర్వీర్యం చేసే నిశ్శబ్దం తప్ప ఏమీ లేదు. నడవడం ఆపేశాను. దారి తప్పిపోయానని నమ్మశక్యం కాకుండా వుంది. ఆలోచనలు స్తంభించిపోయాయి. కాని నెమ్మదిగా ధైర్యం తెచ్చుకున్నాను. ఎలాగైనా మా వాళ్లని వెతికి పట్టుకోవాలి.
బయల్దేరబోతుంటే మరో సందేహం వచ్చింది. మేం వేరుపడ్డప్పుడు నిజంగానే నేను ముందున్నానా? అవుననే నాకు గట్టినమ్మకం. నా వెనుకగా హన్స్, అతడి వెనుక మామయ్య నడుస్తున్నారు. హన్స్ తన బాగేజిని భుజానికి ఎత్తుకోవడం కోసం ఆగడం కూడా గుర్తు. ఆ చిన్న సంఘటన నాకు బాగా గుర్తు. సరిగ్గా అప్పుడే నేను ముందుకి వచ్చేసి వుంటాను.
పైగా ఎట్టిపరిస్థితుల్లో దారి తప్పిపోకుండా ఓ అద్భుత సూత్రం ఉండనే వుంది - తెంపే లేని ఈ చిట్టేరు. ఈ ప్రవాహాన్ని వెంట వెన్నకి నడిస్తే చాలు.
ఆ ఆలోచనలతో మనసు కొంచెం తేలికపడింది. ఇక ఆలస్యం చెయ్యకుండా వెంటనే బయల్దేరాలని నిశ్చయించాను.
వేటగాడు గోడలోని రంధ్రాన్ని పూడ్చకుండా నిలిపిన మామయ్య దూరదృష్టిని ఆ క్షణం మెచ్చుకోకుండా ఉండలేకపోయాను. దారి పొడవునా దాహార్తి తీర్చడమే కాదు, ఈ భూగర్భ ఝరి పాతాళపు చీకటి దారులలో దివిటీలా దారి చూపుతోంది.
బయల్దేరే ముందు ఓ సారి కాళ్లు, చేతులు కడుక్కుని బయల్దేరితే బావుంటుంది అనిపించింది. హన్స్ బాక్ ప్రవాహం నుండి కాస్తంత నీరు దోసిట్లోకి తీసుకుందామని ముందుకు వంగాను.
ఆ క్షణం ఓ చేదు వాస్తవం తెలిసొచ్చి ఒళ్ళు గగుర్పొడిచింది. నా చేయి తాకింది వట్టి కఠిన శిల. ఒక్క బొట్టు నీరు తగిల్తే ఒట్టు!
(ఇరవై ఆరవ అధ్యాయం సమాప్తం)
0 comments