అధ్యాయం 28
అవి ఉరుములా, మనుషుల ఊసులా?
నాకు తిరిగి స్పృహ వచ్చిన తరువాత ముఖం అంతా కన్నీటితో తడిసి వుంది. అలా స్పృహ లేకుండా ఎంత సేపు పడి వున్నానో తెలీదు. సమయం తెలుసుకోడానికి కూడా ఏ ఆధారమూ లేదు. ఇంత దారుణమైన ఒంటరితనం ఈ లోకంలో మరెక్కడా ఉండదేమో? ఇంత దారుణమైన పరిచ్యుతిని ఈ లోకంలో మరెవ్వరూ అనుభవించి వుండరేమో?
ఇందాక కింద పడ్డప్పుడు తగిలిన దెబ్బ వల్ల చాలా రక్తం పోయింది. నా మీదుగా నెత్తురు ప్రవహించడం గుర్తు. అసలు ఇప్పటికే చచ్చిపోయి వుంటే ఎంతో సంతోషంగా వుండేది! ఇక ఏమీ ఆలోచించే స్థితిలో లేను. లోనుండి తన్నుకొస్తున్న ఆవేదనలో ఆలోచనలన్నీ కొట్టుకుపోయాయి. ఎలాగో ఓపిక చేసుకుని కాస్త పక్కకి దొర్లి ఎదురుగా వున్న గోడని చేరుకున్నాను.
మళ్లీ స్పృహ తప్పుతున్నట్టు అనిపించింది. ఇక మైకం కమ్ముతోంది అనిపించేటంతలో ఏదో పెద్ద చప్పుడు వినిపించింది. ఎక్కడో దూరంగా ఉరుములు ఉరుముతున్నట్టు… పాతాళపు భయంకరమైన నిశ్శబ్దాన్ని ఛేదించుకుని ఆ ధ్వని ఇక్కడ వినిపిస్తున్నట్టు…
ఈ శబ్దం ఎక్కణ్ణుంచి వస్తోందో? నేను ఉన్న ప్రదేశానికి అడుగున భూగర్భంలో ఏదైనా కల్లోలం మొదలయ్యిందేమో. ఏదైనా వాయు విస్ఫోటం జరిగిందా? లేదా భూమిని మోసే మహా స్తంభాలలో ఒకటి కూలిపోయిందా?
శబ్దం నిలిచిపోయింది. మళ్లీ వినిపిస్తుందేమో నని చెవులు రిక్కించి విన్నాను. అలా ఓ పదిహేను నిముషాలు గడిచింది. నేను ఉన్న సొరంగ ప్రాంతం అంతా మళ్లీ దట్టమైన నిశ్శబ్దం ఆవరించింది. నా గుండెచప్పుడు వినడానికి కూడా కష్టంగా వుంది.
అంతలో గోడకి ఆన్చి వున్న నా చెవిలోకి ఏవో అవిస్పష్టమైన శబ్దాలు ప్రవేశించాయి. అవి మానవ భాషా శబ్దాలలా వున్నాయి.
“ఇదేదో భ్రాంతి” అనుకున్నాను.
కాని కాదు. మళ్లీ శ్రద్ధగా విన్నాను. నిజంగానే ఎవరో మాట్లాడుకుంటున్న శబ్దం. కాని నా నిస్సత్తువలో ఆ మాటల సారాంశం ఏమిటో అర్థం కాలేదు. కాని అవి నిజంగా భాషా శబ్దాలే. నాకైతే సందేహం లేదు.
కాని మళ్ళీ ఆ మాటలు నా మాటలకి ప్రతిధ్వనులేమో నని ఓ సందేహం వచ్చింది. బహుశ నాకు తెలీకుండానే బిగ్గరగా ఏడుస్తున్నానేమో. పెదాలు గట్టిగా బిగించి చెవి గోడకి ఆన్చి మళ్లీ విన్నాను.
“నిజమే. అవి మాటలే. ఎవరో మాట్లాడుతున్నారు.”
ఈ సారి గోడ నుండి కొన్ని అడుగుల దూరంలో కూడా స్పష్టంగా మాటలు వినిపించాయి. ఏవో చిత్రమైన, అస్పష్టమైన శబ్దాలు. గుస గుసగా ఏవరో మాట్లాడుకుంటున్నారు. “forlorad” అనే శబ్దం మళ్లీ మళ్ళీ వినిపించింది. ఆ మాటలో కరుణ వుంది, బాధ వుంది.
“రక్షించండి, రక్షించండి!” ఉన్న ఓపికంతా కూడగట్టుకుని అరిచాను.
ఆ చీకట్లో సమాధానం కోసం ఆర్తిగా విన్నాను. కాసేపు విన్నాను. కాని ఏ సమాధానమూ లేదు. నా మనసులో కోటి ఆలోచనలు కొట్టుమిట్టాడాయి. నా బలహీనమైన గొంతుక నా స్నేహితులని చేరలేదని అనిపించింది.
“అది నిజంగా వాళ్లే. లేకపోతే భూగర్భంలో ముప్పై కోసుల లోతులో ఇంకెవరు ఉంటారు?”
నేను మళ్లీ వినడం మొదలెట్టాను. గోడ మీద తడుముకుంటూ ఎక్కడ బాగా వినిపిస్తుందో అక్కడ చెవి ఆన్చి విన్నాను. ఆ ‘forlorad’ అన్న మాట మళ్లీ వినిపించింది. అంతలో ఉరుము శబ్దం మళ్ళీ వినిపించి నా మత్తు కొంచెం దిగింది.
“లేదు లేదు,” నాలో నేనే తర్కించుకున్నాను. అంత పెద్ద చప్పుళ్ళ నేపథ్యంలో ఓ బలహీనమైన మానవ కంఠం ఎలా వినిపిస్తుంది? ఆ చప్పుడు సొరంగం లోంచి వస్తోంది. ఇదంతా ఏదో శబ్ద భ్రాంతి.”
(ఇంకా వుంది)
అవి ఉరుములా, మనుషుల ఊసులా?
నాకు తిరిగి స్పృహ వచ్చిన తరువాత ముఖం అంతా కన్నీటితో తడిసి వుంది. అలా స్పృహ లేకుండా ఎంత సేపు పడి వున్నానో తెలీదు. సమయం తెలుసుకోడానికి కూడా ఏ ఆధారమూ లేదు. ఇంత దారుణమైన ఒంటరితనం ఈ లోకంలో మరెక్కడా ఉండదేమో? ఇంత దారుణమైన పరిచ్యుతిని ఈ లోకంలో మరెవ్వరూ అనుభవించి వుండరేమో?
ఇందాక కింద పడ్డప్పుడు తగిలిన దెబ్బ వల్ల చాలా రక్తం పోయింది. నా మీదుగా నెత్తురు ప్రవహించడం గుర్తు. అసలు ఇప్పటికే చచ్చిపోయి వుంటే ఎంతో సంతోషంగా వుండేది! ఇక ఏమీ ఆలోచించే స్థితిలో లేను. లోనుండి తన్నుకొస్తున్న ఆవేదనలో ఆలోచనలన్నీ కొట్టుకుపోయాయి. ఎలాగో ఓపిక చేసుకుని కాస్త పక్కకి దొర్లి ఎదురుగా వున్న గోడని చేరుకున్నాను.
మళ్లీ స్పృహ తప్పుతున్నట్టు అనిపించింది. ఇక మైకం కమ్ముతోంది అనిపించేటంతలో ఏదో పెద్ద చప్పుడు వినిపించింది. ఎక్కడో దూరంగా ఉరుములు ఉరుముతున్నట్టు… పాతాళపు భయంకరమైన నిశ్శబ్దాన్ని ఛేదించుకుని ఆ ధ్వని ఇక్కడ వినిపిస్తున్నట్టు…
ఈ శబ్దం ఎక్కణ్ణుంచి వస్తోందో? నేను ఉన్న ప్రదేశానికి అడుగున భూగర్భంలో ఏదైనా కల్లోలం మొదలయ్యిందేమో. ఏదైనా వాయు విస్ఫోటం జరిగిందా? లేదా భూమిని మోసే మహా స్తంభాలలో ఒకటి కూలిపోయిందా?
శబ్దం నిలిచిపోయింది. మళ్లీ వినిపిస్తుందేమో నని చెవులు రిక్కించి విన్నాను. అలా ఓ పదిహేను నిముషాలు గడిచింది. నేను ఉన్న సొరంగ ప్రాంతం అంతా మళ్లీ దట్టమైన నిశ్శబ్దం ఆవరించింది. నా గుండెచప్పుడు వినడానికి కూడా కష్టంగా వుంది.
అంతలో గోడకి ఆన్చి వున్న నా చెవిలోకి ఏవో అవిస్పష్టమైన శబ్దాలు ప్రవేశించాయి. అవి మానవ భాషా శబ్దాలలా వున్నాయి.
“ఇదేదో భ్రాంతి” అనుకున్నాను.
కాని కాదు. మళ్లీ శ్రద్ధగా విన్నాను. నిజంగానే ఎవరో మాట్లాడుకుంటున్న శబ్దం. కాని నా నిస్సత్తువలో ఆ మాటల సారాంశం ఏమిటో అర్థం కాలేదు. కాని అవి నిజంగా భాషా శబ్దాలే. నాకైతే సందేహం లేదు.
కాని మళ్ళీ ఆ మాటలు నా మాటలకి ప్రతిధ్వనులేమో నని ఓ సందేహం వచ్చింది. బహుశ నాకు తెలీకుండానే బిగ్గరగా ఏడుస్తున్నానేమో. పెదాలు గట్టిగా బిగించి చెవి గోడకి ఆన్చి మళ్లీ విన్నాను.
“నిజమే. అవి మాటలే. ఎవరో మాట్లాడుతున్నారు.”
ఈ సారి గోడ నుండి కొన్ని అడుగుల దూరంలో కూడా స్పష్టంగా మాటలు వినిపించాయి. ఏవో చిత్రమైన, అస్పష్టమైన శబ్దాలు. గుస గుసగా ఏవరో మాట్లాడుకుంటున్నారు. “forlorad” అనే శబ్దం మళ్లీ మళ్ళీ వినిపించింది. ఆ మాటలో కరుణ వుంది, బాధ వుంది.
“రక్షించండి, రక్షించండి!” ఉన్న ఓపికంతా కూడగట్టుకుని అరిచాను.
ఆ చీకట్లో సమాధానం కోసం ఆర్తిగా విన్నాను. కాసేపు విన్నాను. కాని ఏ సమాధానమూ లేదు. నా మనసులో కోటి ఆలోచనలు కొట్టుమిట్టాడాయి. నా బలహీనమైన గొంతుక నా స్నేహితులని చేరలేదని అనిపించింది.
“అది నిజంగా వాళ్లే. లేకపోతే భూగర్భంలో ముప్పై కోసుల లోతులో ఇంకెవరు ఉంటారు?”
నేను మళ్లీ వినడం మొదలెట్టాను. గోడ మీద తడుముకుంటూ ఎక్కడ బాగా వినిపిస్తుందో అక్కడ చెవి ఆన్చి విన్నాను. ఆ ‘forlorad’ అన్న మాట మళ్లీ వినిపించింది. అంతలో ఉరుము శబ్దం మళ్ళీ వినిపించి నా మత్తు కొంచెం దిగింది.
“లేదు లేదు,” నాలో నేనే తర్కించుకున్నాను. అంత పెద్ద చప్పుళ్ళ నేపథ్యంలో ఓ బలహీనమైన మానవ కంఠం ఎలా వినిపిస్తుంది? ఆ చప్పుడు సొరంగం లోంచి వస్తోంది. ఇదంతా ఏదో శబ్ద భ్రాంతి.”
(ఇంకా వుంది)
0 comments