శాస్త్ర విజ్ఞానము

ప్రొఫెసర్ చెప్పినట్టే అందరం పన్లోకి దిగాం. కొత్త బృందంలో ప్రతి ఒక్కరికి మాలో ఒకరు గైడు గా కుదిరారు. మరి అదెలా జరిగిందో ఎమో గాని అమేయకి నన్ను గైడుగా వేశారు. (అయితే అందులో నా మానవ ప్రయత్నం కూడా కొంత ఉందనుకోండి!) దొరికిన అవకాశాన్ని పూర్తిగా సద్వినియోగం చేసుకోవాలని ముందు ఆ అమ్మాయిని కళాలయానికి తీసుకెళ్ళాను, నేను కొత్తగా కనుక్కున్న దేవ రహస్యాన్ని చూపించి తనని మెప్పిద్దామని.

ఆ శిల్పం మీద నేను టార్చిలైటు వేసి పట్టుకుంటే అమేయ దాని కేసి ఎంతో సేపు తదేకంగా, ఆరాధనగా చూసింది.

“అద్భుతం!” అంది నిశ్శబ్దాన్ని ఛేదిస్తూ. “ఇన్ని మిలియన్ల సంవత్సరాల పాటు ఈ కళాఖండం ఇక్కడ ఈ చీకట్లో ఇలా వేచి ఉండడం మహాద్భుతం! దీనికి ఏదైనా మంచి పేరు పెట్టాలి.”

“నేను ఎప్పుడో పెట్టేశా. దీని పేరు ’దూత’.”

“ఎందుకలా?”

“ఎందుకంటే ఈ శిల్పం వారి సంస్కృతి నుండి మనకో సందేశాన్ని ఇస్తోంది. ఏదో ఒకరోజు ఎవరో వచ్చి దీన్ని కనుక్కుంటారని దీన్ని నిర్మించిన వారికి తెలిసే ఉంటుంది.”

“అవును. మీరు చెప్పింది బానే ఉంది. దూత – భలే పేరు పెట్టారే. కాని చూస్తుంటే దాని ముఖంలో ఏదో విచారం మీకు స్పష్టంగా కనిపించడం లేదూ?”

ఈ అమ్మాయెవరో చాలా తెలివైన పిల్లలా ఉంది. లేకపోతే సరిగ్గా నేను ఆలోచించినట్టే తనూ ఎలా ఆలోచిస్తోంది? నేను చూపించిన ప్రతీ వస్తువు మీద చాలా ఆసక్తి చూపిస్తోంది. ముఖ్యంగా ’దూత’ దగ్గరికి మళ్లీ మళ్లీ వచ్చి, గుచ్చి గుచ్చి చూసింది.

ఆ మర్నాడు వర్మని కూడా తీసుకొచ్చి చూపించాను. అప్పుడు అమేయ అడిగింది:
“కిరీటి గారు! ఈ శిల్పాన్ని భూమికి తీసుకెళ్లి అక్కడ అందరికీ చూపిస్తే గొప్ప సంచనలం కలిగిస్తుంది. ఏమంటారు?”
నేను నిట్టూర్చాను.

“ప్రొఫెసర్ కి కూడా అదే ఆలోచన ఉంది. కాని దీని బరువు ఓ టన్ను ఉంటుందేమో. మాకు ఇంధనం సరిపోదు. దీనికి ప్రత్యేకించి మరో యాత్ర ఏర్పాటు చెయ్యాలి.”

“కాని ఇక్కడ వస్తువులకి అసలు బరువే ఉన్నట్టు లేదే?” నాకేసి విస్మయంగా చూసి అడిగింది.

“అది వేరు.” ఈ అమ్మాయికి నా సైన్సు ప్రతాపం ప్రదర్శించే అవకాశం దొరికింది. “బరువు వేరు, జడత్వం వేరు. ఈ జడత్వం ఉందే ... సరే వదిలేయండి. ఇప్పుడు న్యూటన్ గతినియమాలు , గురుత్వాకర్షణ సిద్ధాంతం ... చెప్పాలంటే చాలా పురాణం ఉంది. దీన్ని తీసుకెళ్లలేం అంతే. కాప్టెన్ వర్ధమాన్ ఎప్పుడో కచ్చితంగా చెప్పేశాడు.”

“అయ్యో, అలాగా?” బాధగా అంది అమేయ.



మేం బయలుదేరడానికి ముందు రోజు వరకు ఈ సంభాషణని పూర్తిగా మర్చిపోయాను. తిరిగి వెళ్లే సన్నాహంలో ఉన్నాం అందరం. మేం తెచ్చిన ఫోటో ఫిల్మ్ అంతా వాడేశాం.

"ఇలాంటప్పుడు ఆ పాము మనుషుల్లో ఒకడు నిజంగా నడిచొస్తే ఫోటో తీసేదెలా?” తిరుమల రావు సందేహం వెలిబుచ్చాడు. సమస్యని ఎప్పుడూ కొత్త కొత్త కోణాల నుండి చూడడం తిరుమల రావుకి అలవాటు. ఎంతైనా ప్రొఫెసర్ సెక్రటరీ కదా.


అభినవ్ వర్మ నౌక (దీని పేరు... అదేం పేరండీ బాబు... ’శ్వేతకేతు’ ట, రాక్షసుల పేరులా లేదూ?) కూడా సరిగ్గా మేం బయలుదేరినప్పుడే బయలుదేరాలని ప్రొఫెసర్ ఒప్పందం చేసుకున్నాడు. మేము లేని సమయంలో ఆ వర్మ మర్మంగా ఏవైనా చేస్తాడేమోనని భయం.

సన్నాహాలన్నీ పూర్యయ్యాయి. ఇక ఇంటికి బయలుదేరడమే ఆలస్యం. మేం తెచ్చిన సామగ్రి అంతా సరిగ్గా ఉందో లేదో ఆఖరి సారిగా ఓ సారి సరిచూశాను. అప్పుడు తెలిసింది. మేం తెచ్చిన ఆరు ఫిల్ప్ రోల్స్ లో ఒకటి తక్కువయ్యింది.

(సశేషం...)