శాస్త్ర విజ్ఞానము

“ఇదంతా నేను నమ్మను!” అరిచింది అమేయ. “మీరు ఊరికే నన్ను భయపెడుతున్నారు. మీ సిబ్బంది కూడా ఒప్పుకోరు.”

ఎంత వివరంగా పాఠం చెప్పినా బోధపరుచుకోని ఆ విద్యార్థి అవస్థ చూసి ప్రొఫెసర్ ఓ సారి నిట్టూర్చి, సిబ్బంది వైపు తిరిగి:
“కెప్టెన్ వర్ధమాన్, గౌరంగ్ దయచేసి నా ఆదేశాలని అమలు చేస్తారా?” అన్నాడు.

కెప్టెన్ తల పంకించాడు.

అభినవ్ వర్మ ముఖంలో భయం స్పష్టంగా కనిపిస్తోంది. తన సూట్ లని రియాక్షన్ పిస్తోళ్లని తిసేసి, సూట్ తిరిగి ఇస్తూ, కెప్టెన్ వర్ధమాన్ అన్నాడు,
“మీ సూట్ వేసుకోండి. కాసేపు అలా షికారు కెళ్దాం.”

ప్రొఫెసర్ అన్నంత పనీ చేస్తాడనని నాకు నమ్మ బుద్ధి కావడం లేదు. అంతరిక్షంలోకి విసిరేస్తానని ఇందాక వర్మని తిడితే ఏదో నోటిదురద అనుకున్నా. అయినా కెప్టెన్ వర్ధమాన్, గౌరంగ్ లు అలాంటి ఘాతుకం చేస్తారని కూడా అనిపించడం లేదు. ఇదంతా వట్టి బుకాయింపు అని అమేయకి తెలిసిపోయిందంటే మళ్లీ మేం నవ్వులపాలు అవుతాం.

అభినవ్ వర్మ కి పారిపోయే అవకాశం కూడా లేదు. తన రియాక్షన్ పిస్తోళ్లు లేకపోతే తనది పూర్తి నిస్సహాయ పరిస్థితి.

తన రెండు జబ్బలూ పట్టుకుని ఓ పెద్ద బెలూన్ ని లాక్కెళ్తున్నట్టు ఎంతో దూరం లేని పంచమం అంచుల వరకు, బృహస్పతి దిశగా వర్మని లాక్కెళ్తున్నారు.

తన నౌక కిటికీ లోంచి ఈ దారుణమైన వ్యవహారాన్ని చూస్తున్న అమేయ ముఖం కనిపిస్తోంది. అమేయ చూస్తోంది అన్న సంగతి ప్రొఫెసర్ గమనించడం కూడా కనిపిస్తోంది.

“ఇప్పటికైనా నమ్మకం కుదిరిందా మిస్ అమేయా? మా మనుషులు ఖాళీ సూట్ ని మోసుకు పోవడం లేదు. కావాలంటే మీ నౌకలోని టెలిస్కోప్ లోంచి చూడొచ్చు. మరో రెండు నిముషాల్లో మా వాళ్లు వర్మని ’లాంచ్’ చేస్తారు. అయినా వర్మగారు ’నేల విడిచి సాము’ చెయ్యడంలో సిద్ధ హస్తులు అనుకుంటా?”

పాపం ఆడపిల్ల ఒక్కర్తీ ఆ శ్వేతకేతులో భయపడి ఛస్తుంటే ఇప్పుడీ వ్యంగ్యం అవసరమా? మనసులోనే అనుకున్నాను.

లౌడ్ స్పీకర్ లో కాసేపు నిశ్శబ్దం... అమేయ ఏం ఆలోచిస్తోంది? ప్రొఫెసర్ ఏమీ చెయ్యలేడని ధీమానా? లేక తనిక ఏమీ చెయ్యలేదన్న నిస్సహాయతా?

బైనోక్యులర్స్ తీసుకుని దూరంగా ఏం జరుగుతుందో చూశాను. ముగ్గురూ రియాక్షన్ పిస్తోళ్ల సహాయంతో ఆకాశం లోకి లేచారు. ఒక ఎత్తు వరకు లేచాక మధ్యలో ఉన్న వ్యక్తిని వొదిలేసి, రియాక్షన్ పిస్తోళ్లతో తమ వేగాన్ని ఆపుకుంటూ మిగతా ఇద్దరూ తిరిగి కిందకి దిగారు. పైకి లేచిన ఆకారం మెల్లగా అలా జూపిటర్ వైపుకి కొట్టుకుపోవడం కనిపించింది.

“మై గాడ్! వాళ్లు మీరు చెప్పినట్టే చేశారు. మీరు బుకాయిస్తున్నారు అనుకున్నాను,” ఆదుర్దాగా అన్నాను.

“అవును. అమేయ కూడా అలాగే అనుకుంది,” ప్రొఫెసర్ అమేయకి వినిపించేట్టుగా కాస్త మైక్రోఫోన్ మీదకి వొంగుతూ అన్నాడు. “మనం ఉన్న పరిస్థితి ఎంత కీలకమైనదో నేను మళ్లీ గుర్తు చెయ్యనక్కర్లేదు. వర్మ జూపిటర్ ఉపరితలాన్ని చేరుకోడానికి సరిగ్గా తొంభై ఐదు నిముషాలు పడుతుంది. అంతే కాదు. అందులో సగం సమయం కన్నా ఎక్కువ సేపు మనం కాలయాపన చేస్తే పరిస్థితి చెయ్యి జారి పోతుంది....”

అవతలి వైపు నుండి మళ్లీ నిశ్శబ్దం.

“ఇప్పుడు నేను రిసీవర్ ఆఫ్ చేస్తున్నాను. ఇక మన మధ్య వాదనలు అనవసరం. మీరు తీసుకెళ్లిన విగ్రహం తో పాటు, ఇతర వస్తువులని కూడా భద్రంగా తిరిగి ఇచ్చేశాకే మళ్లీ మనం మాట్లాడుకుందాం. బై!”

ఓ పది నిముషాలు ఏమీ జరగలేదు. ఆకాశంలో అభినవ్ వర్మ ఎక్కడయినా మినుకు మినుకు మంటుంటాడేమో నని చూశాను. కాని ఎక్కడా అతని ఆచూకీ లేదు. అసలీ ప్రొఫెసర్ నోటికి గుడ్డ కట్టి ఓ చోట కట్టి పడేసి, మేం వెళ్లి వర్మని రక్షించకపోతే మా మీద హత్యానేరం ఆరోపించబడుతుందని ఒక పక్క భయం మొదలయ్యింది.

(సశేషం – రేపటి పోస్ట్ తో కథ సమాప్తం)