ఆ ఫిల్మ్ రోల్స్ లో కళాలయంలో తీసిన ఫోటోలు ఉన్నాయి. ఎక్కడ పోయుంటాయబ్బా? కాసేపు ఆలోచించాను. కళాయలంలో గుర్తుగా ఒక అరుగు మీద పెట్టాను తరువాత తీసుకెళ్దామని.
బయల్దేరడానికి ఇంకా చాలా సేపే ఉంది. ప్రొఫెసరు, తిరుమల రావు నిద్రపోతున్నారు. ఒక సారి మళ్లీ కళాలయానికి వెళ్లి ఫిల్మ్ కోసం వెతకాలి. ఎక్కడ పెట్టానో తెలుసు కనుక గాలించడం పెద్ద కష్టం కాదు. చప్పున బయలుదేరితే అరగంటలో తిరిగొచ్చేయొచ్చు.
కళాలయంలో మేం ఏర్పాటు చేసిన ఫ్లడ్ లైటు పనిచెయ్యడం లేదు. కనుక టార్చిలైటు మీదే ఆధారపడాల్సి వచ్చింది. తాడు మీద ఆధారపడకుండా ఏకంగా పైనుండి దూకేశాను. ఎండుటాకులా తేలుకుంటూ నెమ్మదిగా కిందకి దిగాను. పది నిముషాల్లో పోయిన ఫిల్మ్ లని తిరిగి వశం చేసుకోగలిగాను.
నన్ను అంతగా ఆకట్టుకున్న ’దూత’కి చివరి సారిగా వీడ్కోలు చెప్పాలనిపించింది. ఆ మానవేతర కళాఖండాన్ని మళ్లీ ఎప్పుడు చుస్తానో ఏమో? కాని ఆ గదిలోకి వెళ్లి చూడగా ఒక్కసారి నా ఊపిరి ఆగినంత పనయ్యింది. ఆ శిల్పం ఉండాల్సిన చోటు ఖాళీగా ఉంది!
వెంటనే మా నౌకకి తిరిగెళ్లి ప్రొఫెసర్ ని లేపి జరిగింది చెప్పాను. ఆయనకి దెబ్బకి మత్తు వొదిలిపోయినట్టుంది. పళ్లు పటపట కొరుకుతూ అభినవ్ వర్మ గురించి అతడి నేస్తాల గురించి ఏదో అన్నాడు. ఆయనకి ఈ ’పరిభాష’ కూడా బాగా తెలుసని అప్పుడే తెలిసింది.
“నాకు అర్థం కానిదేంటంటే, అంత పెద్ద వస్తువుని అసలు ఎలా బయటికి తెచ్చారు? తెచ్చినా మనకి కనిపించకుండా ఎలా తెచ్చారు?” కాప్టెన్ వర్ధమాన్ ఉద్వేగంగా అడిగాడు.
“దాచాలనుకుంటే ఎన్నో రహస్య స్థలాలు ఉన్నాయి. మనం ఎవ్వరూ లేని సమయంలో అదను చూసి బయటికి తీసి ఉంటారు. ఎంత గురుత్వం తక్కువ ఉన్నా, అంత పెద్ద వస్తువుని బయటికి తీయడం మాటలేం కాదు,” రాకేష్ ప్రత్యర్థిని మెచ్చుకోకుండా ఉండలేకపోయాడు.
“ఏదో ఏడ్చారులే!” ప్రొఫెసర్ కి చిర్రెత్తినట్టుంది. “తక్షణ కర్తవ్యం ఆలోచించండి. మనకి ఇంకా ఐదు గంటల సమయం ఉంది. అంత లోపల వాళ్లు బయలుదేరలేరు. గానిమీడ్ ని ఇప్పుడే దాటాం. కనుక వెంటనే బయలుదేరడం శ్రేయస్కరం కాదు, అంతేనా కెప్టెన్?”
“అవునవును” తలూపాడు కెప్టెన్ వర్ధమాన్. “కక్ష్య మార్పిడి చేసుకోవాలంటే జూపిటర్ కి అవతలి వైపుకి వెళ్లాలి. అలా కక్ష్య మారితేనే ఇంధనం కొంచెం తక్కువ ఖర్చు అవుతుంది.”
“మంచిది. మనకి కూడా కొంచెం వెసులుబాటు ఉంటుంది. ఏం చేస్తే బావుంటుందంటారు?” అందర్నీ ఓ సారి కలయజూస్తూ అడిగాడు ప్రొఫెసర్.
ఆ సందర్భంలో మేం చేసిన పని గురించి తరువాత సింహావలోకనం చేసుకుంటే అది చాలా అమానుషంగా, అనాగరికంగా, మోటుగా అనిపిస్తుంది. ఏం చేస్తాం? మా పరిస్థితి అలాంటిది. అంత కష్టపడి మేం సాధించిన దాన్ని ఆఖరి నిముషంలో ఎవరో గద్దలా తన్నుకుపోవడం సహించలేకపోయాం. అలాంటి నిస్సహాయ స్థితిలో ఇక వేరే గత్యంతరం కనిపించలేదు. మానవ లోకానికి, భూమికి దూరంగా న్యాయం, చట్టం లేని ఆ శూన్యసీమలో ఇక మేమే మా సొంత చట్టాన్ని రూపొందించుకోక తప్పింది కాదు.
వరుసగా ఎవరికి తట్టిన ఆలోచన వాళ్ళు చెప్పుకొచ్చారు.
“వాళ్ల రాకెట్ బూస్టర్లని ధ్వంసం చేస్తే,” అన్నాడు శేషు తన ఆలోచనకి తానే మురిసిపోతూ.
కెప్టెన్ వర్ధమాన్ ఈ ఆలోచన బొత్తిగా నచ్చలేదు.
“అలాంటి అఘాయిత్యానికి పాల్పడడం నాకు ఇష్టం లేదు. పైగా కెప్టెన్ నిత్యానంద్ నాకు మంచి స్నేహితుడు. అలా చేస్తే ఇక ఛస్తే నన్ను క్షమించడు. అంతేకాక ఆ నౌకని వాళ్లు తిరిగి రిపెయిర్ చేసుకోలేకపోతే వాళ్ల ప్రాణాలకే ముప్పు.”
“పోనీ ఇంధనం కొట్టేస్తే?” ఇది గౌరంగ్ ఆలోచన. “అందరూ పడుకుని ఉంటారు. ఇదే మంచి అదను.”
“బంగారం లాంటి ఆలోచన,” నాకైతే తెగ నచ్చింది. “కాని మన రెండు నౌకల మధ్య రెండు కిమీల దూరం వుంది. మన పైపు పొడవు కేవలం నూరు మీటర్లే!” అంత చక్కని అంతలోనే ఆవిరైనందుకు నిట్టూర్చాను.
కాని అప్పుడు ఎవరికి వచ్చిందో గుర్తులేదు గాని మెరుపు లాంటి ఆలోచన. అసంభవాన్ని సంభవం చేసే ఆలోచన. దాని ఆచరణకి ఏ అధునాతన పరికరాలూ అక్కర్లేదు.కండలు తిరిగిన నలుగురు కూలీలు ఉంటే చాలు.
(సశేషం...)
0 comments