శాస్త్ర విజ్ఞానము

అంతలో శ్వేతకేతు ఎయిర్లాక్ మెల్లగా తెరుచుకుంది. రెండు స్పేస్ సూట్లు తేలుతూ నెమ్మదిగా బయట పడ్డాయి. మా మధ్య ఇంత సంక్షోభాన్ని కలుగజేసిన విగ్రహాన్ని మోసుకొస్తున్నారన్నమాట. కొంచెం దారుణంగానే ఉన్నా పథకం పారింది.

“విగ్రహాన్ని లోపలికి తీసుకురండి. ఎయిర్లాక్ తెరుస్తాను,” ప్రొఫెసర్ రేడియోలో అన్నాడు.

ప్రొఫెసర్ నిమ్మకి నీరెత్తినట్టు ఉన్నాడు. నేను గడియారం కేసి చూశాను. అప్పుడే పదిహేను నిముషాలు అయిపోయింది. పాపం వర్మ... అనవసరంగా ప్రొఫెసర్ తో కక్ష పెట్టుకున్నాడు. ఈ పాటికి ఏ కక్ష్యలో ఉన్నాడో ఏమో!
మా ఎయిర్లాక్ తెరుచుకుంది. ముందు కెప్టెన్ నిత్యానంద్ ప్రవేశించాడు. వెనకే అమేయ అడుగుపెట్టింది. ముఖంలో కోపం, ఉక్రోషం కొట్టొచ్చినట్టు కనిపిస్తున్నాయి. మెడలో కపాలమాల వేస్తే కాళికలా ఉంటుందేమో.
ఇంత జరుగుతున్నా ప్రొఫెసర్ ముఖంలో పశ్చాత్తాపపు చాయలైనా కనిపించడం లేదు. అతిథులు తెచ్చిన ’సామాను’ అంతా జాగ్రత్తగా చూసుకుని ఓ సారి తృప్తిగా చిరునవ్వు నవ్వి, అందరి కేసి ఓ సారి చూసి –

“అయిందేదో అయ్యింది. కూర్చోండి. కూర్చోండి. కాసేపు ప్రశాంతంగా మాట్లాడుకుందాం” అన్నాడు.

“మీకేమైనా పిచ్చి పట్టిందా?” ఇక ఉండబట్టలేక గట్టిగా అరిచాను. “అవతల మనిషి చచ్చిపోతుంటే... ఈ పాటికి జూపిటర్కి సగం దూరంలో ఉంటాడు పాపం...”

“ఈ కుర్రకారుతో ఇదే ఇబ్బంది,” ప్రొఫెసర్ విసుగ్గా అన్నాడు. “ప్రతీ దానికి తొందరే.”

వచ్చిన తరువాత మొదటి సారిగా అమేయ నోరు మెదిపింది.
“మీరు మాకో మాటిచ్చారు...”

“ఏం భయపడకండి మిస్ అమేయా! వర్మ కేం ప్రమాదం లేదు. మనం ఎప్పుడు కావాలంటే అప్పుడు వెళ్లి తనని తిరిగి తెచ్చుకోవచ్చు.” ప్రొఫెసర్ ప్రసన్నంగా అన్నాడు.

“అంటే ఇందాక నాతో అబద్ధం చెప్పారా?”

“లేదు. నేను చెప్పిందంతా నిజమే. కాని అది పూర్తి నిజం కాదు. మీరా సగం నిజం విని నన్ను పూర్తిగా అపార్థం చేసుకున్నారు. ఇక్కణ్ణుంచి జూపిటర్ ఉపరితలానికి పడడానికి తొంభై ఐదు నిముషాలు పడుతుంది అన్నది నిజమే. కాని అది జూపిటర్ బట్టి నిశ్చలంగా ఉన్న వస్తువులకే వర్తిస్తుంది. వర్మ పంచమంతో పాటు కదులుతున్నాడు కనుక ఆ సూత్రం తనకి వర్తించదు. ప్రస్తుతం రమారమి ఇరవై ఆరు కిమీలు.సెకనుకి వేగంతో జూపిటర్ చుట్టూ తిరుగుతుంటాడు.
కనుక పంచమం మీద నుంచి విసిరేసినా మేం తనకి ఇచ్చిన అదనపు వేగం చాలా తక్కువ కనుక ఇంచుమించు పంచమం కక్ష్య లోనే తిరుగుతుంటాడు. మహా అయితే ఓ వంద కిలోమీటర్లు లోపలికి, అంటే జూపిటర్ కి కాస్త దగ్గరిగా జరిగి ఉంటాడు. కెప్టెన్ వర్ధమాన్ లెక్కలన్నీ వేశాడు. మరో పన్నెండు గంటల్లో తిరిగి మన దగ్గరికి తేలుకుంటూ రావాలి.”

గదిలో కాసేపు ఎవరూ మాట్లాడలేదు. అప్పుడు అమేయ కెప్టెన్ నిత్యానంద్ కేసి చూసింది.

“ఇదంతా మీక్కూడా తెలిసే ఉండాలే. అయినా నాతో ఎప్పుడూ ఎందుకు చెప్పలేదు?”

“మరి మీరెప్పుడూ అడగలేదే...” సణిగాడు కెప్టెన్ నిత్యానంద్.

చిటారు కొమ్మకి వేలాడే పండుని తెంపుకున్నట్టు, ఓ గంట తరువాత పంచమానికి సన్నిహితంగా కొట్టుకొచ్చిన అభినవ్ వర్మ ని పట్టుకుని తెచ్చుకున్నాం. మరీ ఎక్కువేం కాదు. ఇరవై కిమీలే లోపలికి వెళ్లాడు. తన సూట్ లో మెరుస్తున్న కాంతి బట్టి సులభంగా పట్టుకోగలిగాం. కిందకి దిగగానే నిప్పులు కక్కుతాడు అనుకున్నాను. కాని అలాంటిదేం జరగలేదు. అంతరిక్షంలో దిక్కులేకుండా వేలాడే స్థితి నుండి బయటపడి ఇప్పుడే కేబిన్ లో వెచ్చగా విశ్రాంతి తీసుకుంటున్నాడు. ఇక కదను తొక్కడానికి, కథకళి చెయ్యడానికి ఓపికేది? లేకపోతే దెబ్బకి పూర్తిగా జడిసిపోయి ఉంటాడు. పోయిపోయి మా విశ్వనాథంతో పెట్టుకుంటాడా?

అదండీ కథ. ఇక పెద్దగా చెప్పేదేవుంది. ఆ అనుభవం నుండి తేరుకున్న అభినవ్ వర్మకి వాళ్ల నౌకలో సరిపోయినంత ఇంధనం ఉందని అర్థమయ్యింది. ఎందుకంటే సగం పేలోడ్ ఇప్పుడు మా నౌకలోకి వచ్చింది. తన నౌక నుండి మా నౌక లోకి చేరవేసిన ఇంధనం (దానికి తరువాత మా ప్రొఫెసర్ పైకం చెల్లించాడండోయ్) తో ఆ ’దూత’ ని గానిమీడ్ దాకా తీసుకెళ్లగలిగాం.

(కొన్నాళ్ళ తరువాత... ఇంటికి తిరిగొచ్చాక)

ఇటీవల వచ్చిన వార్త. సలార్జంగ్ మ్యూజియమ్ లో మా ఆవిష్కరణలు ప్రదర్శించడానికి ఓ కొత్త విభాగాన్ని తెరిచారు. అందులో ’దూత’ ని కూడా ఉంచారు.

నేను, శేషు ఈ రోజు అక్కడికే వచ్చాం. ఈ కొత్త ముచ్చట చూడ్డానికి వచ్చిన జనంతో ఇవాళ మ్యూజియం చాలా రద్దీగా ఉంది. ప్రదర్శించబడ్డ వస్తువులతో పాటు వాటి మధ్యలో చాటంత చిరునవ్వులు నవ్వుతూ అభినవ్ వర్మ, అమేయలు కూడా కనిపించారు. అంతా వాళ్ల గొప్పయినట్టు...

ఆ రోజు అందరం కలిసి తాజ్ లో లంచ్ చేశాం. అభినవ్ వర్మ పాత కక్షలన్నీ మర్చిపోయి బాగా మాట్లాడాడు. కాని ఒక్క విషయం మాత్రం నా మనసులో ఎప్పట్నుంచో దొలిచేస్తోంది.

ఆ పిల్లకి వాళ్లో ఏం కనిపించిందంటారూ?

(సమాప్తం)