శాస్త్ర విజ్ఞానము

(డా. రవిశంకర్ ప్రసంగంలో తరువాతి భాగం)

“అలాంటి శిక్షణతో పిల్లలు క్రమంగా ప్రయోగాలు చెయ్యడం నేర్చుకున్నారు. కాని ఇంకా ఒక సమస్య మిగిలిపోయింది. చేసిన ప్రయోగం ఎందుకు పని చేస్తోందో తమ సొంత మాటల్లో చెప్పమంటే చెప్పలేకపోయేవారు. ప్రయోగాలని ఎలా ప్రదర్శించాలో, ప్రదర్శించేటప్పుడు ఏం చెప్పాలో టీచర్లకి, మరి కొందరు వొలంటీర్లకి తర్ఫీదు ఇచ్చాం. కాని వీళ్లతోనూ అదే ఇబ్బంది! ప్రయోగం చేసేటప్పుడు ఏం చెప్పాలో బట్టీ పట్టి గడగడ ఒప్పచెప్పేస్తారు (“’ఒక బుడగలో గాలిని పూరించినచో...”), గాని ఆ చెప్తున్నదానికి, చూపిస్తున్న దానికి సంబంధం ఉందో లేదో గమనించరు. ఒకసారి అలగే ఒక హాస్యాస్పదమైన సంఘటన జరిగింది.””

““ఒక టీచరు ఒక ప్రయోగం చేసి చూపిస్తోంది. ఒక గల్లాని (గరాటు) నోట్లో పెట్టుకుని, వెడల్పుగా ఉండే గల్లా అవతలివైపు కిందికి తిరిగి ఉండేలా పట్టుకుని, దాని లోపల ఒక టీటీ బంతిని పట్టుకుని, ఇప్పుడు గల్లాలోకి గట్టిగా ఊదితే బంతి కిందపడకుండా గల్లాలోనే నిలిచిపోతుంది. ఒక టీచరు పై వివరణ చక్కగా ఇస్తూ, ఈ ప్రయోగం చేస్తుండగా బంతి కిందపడిపోయింది! ఆ విషయాన్ని పట్టించుకోకుండా ఆవిడ గడగడా చెప్పుకుపోయింది!”

“దీని వల్ల మళ్లీ మళ్ళీ మనకి కనిపించేది ఒక్కటే. వైజ్ఞానిక నియమాలు కేవలం టెక్స్ట్ పుస్తకాలకి, సైన్స్ టీచర్లకి పరిమితమైనవి కావు. దానిని ఎవరైనా స్వయంగా చేసి నిర్ధారించుకోవచ్చు. టిచర్లకి, పిల్లలకి ఈ విషయాన్ని బోధపరచడం చాలా కష్టం అని మాకు అర్థమయ్యింది.””

“సైన్స్ భావనలని బోధపరచడం, దాన్ని వివరించగలగడం ఇవీ అసలు సమస్యలు అనుకుంటే, వీటి అడుగున మరింత ప్రాథమికమైన సమస్య ఒకటుందని అర్థమయ్యింది. సైన్సు కన్నా ముందు అసలు భాష రావాలి. పుస్తకంలో ఉన్న సైన్సు విషయాన్ని చదివి అర్థం చేసుకోవాలంటే అసలు ముందు చదవడం రావాలి. కొన్నేళ్ల క్రితం ’ప్రథమ్’ అనే ఎన్.జీ.ఓ. దేశవ్యాప్తంగా చేసిన సర్వే బట్టి పరిస్థితి ఎంత దయనీయంగా ఉందో తెలిసొచ్చింది. ఐదో క్లాసు స్థాయిలో 50% పిల్లలకి మాతృభాషలో ఓ చిన్న వాక్యం కూడా చదవడం రాదని ఆ సర్వే సారాంశం. ఇక అలాంటి పిల్లలకి సైన్సు తెలిపేదెలా?”

అంత మాత్రం కూడా రాని పిల్లలని ఆ క్లాసు వరకు ఎలా రానిచ్చారు అని అడిగాడు శ్రోతల్లోని ఒక విద్యార్థి. దానికి సమాధానం చాలా ఆసక్తికరంగా ఉంది –

“ఐదో క్లాసు వరకు పిల్లలని ఫెయిల్ చెయ్యకూడదు అన్న నియమం ఒకటి ఉంది. అంతకు ముందు సరిగ్గా చదవని పిల్లలని ఫెయిల్ చేసేసేవారు. ఆ విషయమై ఎంతో మంది తల్లిదండ్రులే కాక, విద్యావేత్తలు కూడా వ్యతిరేకించారు. ఒకటో క్లాసులోనే పిల్లవాణ్ణి ఫెయిల్ చెయ్యడంలో అర్థం ఏంటి? అని ప్రశ్నించారు. పిల్లవాడు ఓడిపోయాడు అని బడి వేసిన ముద్ర పిల్లవాణ్ణి చాలా క్రుంగదీస్తుంది. బడికి వచ్చి అలాంటి ముద్రతో బయటికి పోయే కన్నా, అసలు బళ్లో చేరకపోవడమే మేలు. ఈ దృష్టితో ఐదో క్లాసు దాకా పిల్లలని ఫెయిల్ చెయ్యకుండా ఉండే పద్ధతి మొదలయ్యింది.”

“ఈ ఒరవడి అలగే కొనసాగి హైస్కూల్ దశలో పిల్లల సామర్థ్యం ఎంత అధ్వానంగా ఉందో ఒక్కసారిగా బయటపడుతుంది. ముఖ్యంగా గణిత రంగంలో ఈ వెలితి బాగా కనిపిస్తుంది. ప్రథమ్ చేసిన సర్వేలో హై స్కూలు పిల్లలు కూడా చిన్న గణిత సమస్యలు కూడా చెయ్యలేని పరిస్థితిలో ఉన్నారని తేలింది. ఉదాహరణకి ’దశాంశ స్థానం’ (ఒకట్ల స్థానం, పదుల స్థానం,...) అన్న భావన చాలా మంది పిల్లలకి అర్థం కాదు. ఉదాహరణకి,
34
+
28
=512
అని రాశారు చాలా మంది పిల్లలు. దానికి వారి తర్కం ఇలా ఉంటుంది: 4 + 8 = 12, 3+ 2 = 5. రెండిటినీ పక్కపక్కన పెడితే = 512.”

“పిల్లలకి 3 అన్న భావనని నేర్పించడానికి మూడు కుక్కలనో, పిల్లుల్నో చూపించొచ్చు. అలాగే 4 ని నాలుగు వస్తువులతో సూచించొచ్చు. కాని 34 వస్తువులని చూపిస్తే అందులో 3 ని, 4 ని చూపించడం కష్టం. దీనికీ కొన్ని ఆటలు, పద్ధతులు ఉన్నాయి...”

ఆ విధంగా సైన్సు, భాష, గణిత రంగాల్లో చిన్న పిల్లలు ఎదుర్కునే సమస్యలని వర్ణిస్తూ వచ్చారు. ఆ సమస్యల పరిష్కారంలో ఎయిడ్-ఇండియా చేస్తున్న కృషి గురించి కూడా కొంత వివరించారు.

ఇలాంటి వాళ్ల మాటలు వింటుంటే స్కూలు చదువు ఎంత ముఖ్యమో అర్థమవుతుంది. ఈ సందర్భంలో ఈ మధ్యనే ఇండియా గురించి ఒక హార్వర్డ్ ప్రొఫెసర్ అన్న మాటలతో ఈ పోస్ట్ ని ముగిస్తున్నాను.
“Whereas in India [compared to China], all that is really needed, and I know this sounds terribly simplistic, is improving primary and secondary education for a majority of people and improving infrastructure. And then let the markets rip. Indians are very entrepreneurial. Everywhere you go, people are selling stuff, even if it is only a pile of spices. I think unlocking the entrepreneurial energy of India will lift a large number of people out of poverty.” Niall Ferguson (పూర్తి వ్యాసం కోసం- http://economictimes.indiatimes.com/opinion/interviews/India-holds-the-keys-to-success-Niall-Ferguson/articleshow/5496582.cms)