శాస్త్ర విజ్ఞానము

కాని నాలో ఓ ప్రశ్న మిగిలిపోయింది.

ప్రతి ఏటా అది (CO2) ఒకసారి పైకి కిందకి ఎందుకు పోతుంది?
దానికి సమాధానంగా ఆయన ఇలా అన్నాడు.
భూమి మీద భూభాగాన్ని ఓసారి గమనిస్తే భూమధ్య రేఖకి దిగువగా ఎక్కువ భూమి లేదు.
భూమధ్యరేఖకి ఉత్తరంలోనే ఎక్కువ ఉంది.
కనుక వృక్ష సంపద కూడా ఎక్కువ భూమధ్యరేఖకి పైనే ఉంది.
కనుక వసంతంలోను, ఎండా కాలంలోను ఉత్తర భూగోళం
సూర్యుడి వైపుకి వొరిగి నప్పుడు
ఆకులు పొడుచుకొచ్చి కార్బన్ డయాక్సయిడ్ ని లోనికి పీల్చుకుంటాయి.
కనుక వాతావరణంలో ఆ వాయువు మోతాదు తగ్గుతుంది.

కాని శరత్తులోను, చలికాలంలోను ఉత్తర భూగోళం
సూర్యుడి నుండి దూరంగా ఒరిగినప్పుడు ఆకులు రాలి కార్బన్ డయాక్సయిడ్ ని బయటికి వదిలేస్తాయి.
అలా వొదిలిన వాయువంతా తిరిగి వాతావరణంలోకి చేరుతుంది.
ఆ విధంగా భూమి మొత్తం ఏడాది కొకసారి శ్వాస తీసుకున్నట్టు అవుతుంది.

1958 లో కార్బన్ డయాక్సయిడ్ ని కొలవడం మొదలేట్టాం.
ఇదుగో చూడండి. 60 లలో ఆయన మాకీ చిత్రాన్ని చూపించినప్పుడు
అది పెరుగుతోందని అప్పటికే స్పష్టమయ్యింది.

ఆయనంటే నాకు గౌరవం. ఆయన నుండి ఎంతో నేర్చుకున్నాను.

1970 లలో కాంగ్రెస్ లో చేరినప్పుడు
ధరాతాపనం మీద మొట్టమొదటి సమావేశాలని
నేనే ఏర్పాటు చేశాను.
మా ప్రొఫెసర్ ని వాటిలో సాక్షిగా పాల్గొనమన్నాను.
ఆ సమావేశాలకి గొప్ప ప్రభావం ఉంటుందని అనుకున్నాను.
వెంటనే చర్యలు మొదలెడతాం అనుకున్నాను. కాని అనుకున్నట్టు జరగలేదు.

ఆ సమావేశాలు కొనసాగాయి. 1984 లో సెనేట్ లో చేరినప్పుడు
సమస్యని మరింత లోతుగా శోధించాను.
ఎన్నో వైజ్ఞానిక సమావేశాలలో పాల్గొన్నాను.

దాని మీద ఒక పుస్తకం రాశాను.
1988 లో రాష్ట్రపతి ఎన్నికల్లో పోటీ చేశాను.

అలాగైనా ఆ సమస్యకి ప్రాచుర్యం తేవాలని నా ఉద్దేశం.

1992 లో వైట్ హౌస్ లో ప్రవేశించాను.
కార్బన్ సిస్తుకి రూపాంతరాన్ని అమలుజరిపాం.

అలాంటివే మరి కొన్ని చర్యలు కూడా తీసుకున్నాం.

1997 లో క్యోటోకి వెళ్లి వివాదాస్పదమైన ఆ ఒప్పందాన్ని అమెరికా లోనైనా
అమలు జరపాలని అనుకున్నాను.

2000 లో నా ప్రత్యర్థి కార్బన్ డయాక్సయిడ్ ని నియంత్రిస్తానని ప్రమాణం చేశాడు గాని దానికి కట్టుబడలేదు.
కనుక ఇదంతా చూస్తున్నప్పుడు ఎన్నో ఏళ్ళుగా మళ్లీ మళ్ళీ ఒకే ధోరణి కనిపిస్తోంది.
అదలా పెరుగుతూనే ఉంది. ఎడతెరిపిలేకుండా...

వాస్తవ ప్రపంచంలో ఇప్పుడు దాని ప్రభావం కనిపిస్తోంది.

30 ఏళ్ల క్రితం ఇది కిలిమంజారో పర్వతం. ఇటీవలి కాలంలో దాని స్వరూపం.
ఈ మధ్యనే ఓ మిత్రుడు కిలిమంజారో ని చూసొచ్చాడు.

కొన్ని నెలల క్రితం అతడు తీసిన ఫోటో ఇది.

లానీ థాంసన్ అనే మరో నేస్తం హిమానీనదాలని (glaciers)
అధ్యయనం చేస్తున్నాడు.
(http://researchnews.osu.edu/archive/scndkili.htm)

ఒకప్పుడు మహాహిమానీ నదం అనుకున్న దాని నుండి
మిగిలిన ఆఖరు వెండి తళుకులు తెచ్చి చూపించాడు లానీ.
మరో దశాబ్దం తిరిగేలోపు కిలిమాంజారో మీద ఇక మంచు ఉండదు.

హిమానీనద జాతీయ వనంలో ఇది ఇప్పటికే జరుగుతోంది.

1998 లో నా ఇద్దరు కూతుళ్లని తీసుకుని నేనీ కొండ ఎక్కాను.
15 ఏళ్లలో ఒకప్పుడు హిమానీనదం అయ్యింది, ఇలా మారిపోతుంది.
ఏటా కొలంబియా హిమానీనదంలో వచ్చే మార్పులు చూడండి.
ప్రతీ ఏడూ క్రమంగా వెనక్కు జరిగిపోతోంది.
చూస్తే బాధ అనిపిస్తుంది ఎందుకంటే హిమానీనదాలు చాలా అందంగా ఉంటాయి.
వాటిని చూద్దాం అని వెళ్లిన వాళ్లకి నానాటికి కనిపిస్తున్నది ఇదీ.

హిమాలయలలో ఓ ప్రత్యేక సమస్య ఉంది.
ప్రపంచంలో 40 % మనుషులు నదుల నుండి, నీటి బుగ్గల నుండి త్రాగేనీటిని పొందుతారు.
వాటిలో సగానికి పైగా మంచు కరిగిన నీటి చేతనే పోషించబడతాయి.

ఇక వచ్చే అర్థ శతాబ్దంలో భూమి మీద ఆ 40 % మంది హిమానీనదాలు కరగడం వల్ల తీవ్రమైన నీటి కొరతని
ఎదుర్కుంటారు.

ఇటలీలోని ఇటాలియన్ ఆల్ప్స్. నేడు అదే పరిస్థితి.


స్విట్జర్ లాండ్ నుండి వచ్చిన ఓ పాత పోస్ట్ కార్డ్.
ఆల్ప్స్ లో ఎక్కడ చూసినా అదే కథ.


దక్షిణ అమెరికాలో కూడా అదే కథ.

ఇది పెరూ... 15 ఏళ్ళ క్రితం. నేడు అదే హిమానీనదం.

20 ఏళ్ళ క్రితం ఇది అర్జెంటీనా. అదే హిమానీనదం నేడు.

దక్షిణ అమెరికా కొమ్ము వద్ద ఉండే పటగోనియా డెబ్బై ఏళ్ల క్రితం.

ఈ విశాల మంచు ప్రాంతం అంతా ఇప్పుడు లేదు.

ఇక్కడ మనకో సందేశం వినిపిస్తోంది.

ఓ విశ్వవ్యాప్తమైన సందేశం.


(సశేషం...)