అవరోహణకి సన్నాహాలు
హాంబర్గ్ శివార్లలో ఉన్న ఓ ప్రాంతం అల్టోనా. కీల్ రైల్వే లో అదో ముఖ్యమైన కూడలి. అక్కడ రైలెక్కితే బెల్ట్స్ చేరుకోవచ్చు. ఇరవై నిముషాలలో హోల్స్టయిన్ లో ఉన్నాం.
సరిగ్గా ఆరున్నరకి రైలు స్టేషన్లో ఆగింది. మా మామయ్య గుర్రబ్బండిలో నిండుగా కుక్కి తెచ్చిన పెట్టెలన్నిటిని దింపించి, వాటిని తూచి, వాటి మీద తగ్గ స్టిక్కర్లు అంటించి, రైల్లో ఎక్కించే కార్యక్రమం అరగంట పట్టింది. సరిగ్గా ఏడు గంటలకి మా కంపార్ట్ మెంట్ లో ఇద్దరం ఎదురెదురుగా కూర్చున్నాం. ఇంజెన్ కూత కూసింది. రైలు బయలుదేరింది.
విధి లేక ఈ దిక్కుమాలిన యాత్రలో కూరుకుపోయానా? ఈ రాత నాకు తప్పదా?
వేకువ గాలుల కువకువలు, దారి పొడవునా పచ్చని తరువులు, దూసుకుపోయే రైలు చుట్టూ రాశులు పోసిన పసిడికాంతులు - ఇవన్నీ నా మనసుకి కొంచెం ఊరట కలిగించాయి. ముంచుకొస్తున్న ముప్పు నుండి మనసు కాసేపు తప్పుకునేట్టు చేశాయి.
ఫ్రొఫెసర్ గారి ఆలోచనలు రైలు వేగాన్ని మించినట్టు కనిపిస్తున్నాయి. మా కంపార్ట్ మెంట్ లో ఉన్నది మేమిద్దరమే అనుకుంటా. ఇద్దరం ఒంటరిగా ఉన్నాం. మా చుట్టూ పూర్తి నిశ్శబ్దం. కాసేపు తన పాకెట్లు తడుముకున్నాడు. తన పెట్టె కాసేపు తనిఖీ చేసుకున్నాడు. ఏదీ వదలకుండా అన్నీ సరిచూసుకున్నాడు.
మా వద్ద ఉన్న పత్రాలలో జాగ్రత్తగా మడతపెట్టిన కాగితం ఒకటుంది. అది డేనిష్ దౌత్య కార్యాలం యొక్క అధికార ముద్ర గల ఉత్తరం. దాని మీద డబల్యు. క్రిస్టెన్సెన్ అనే డేనిష్ దూత సంతకం ఉంది. ఈ క్రిస్టెన్సెన్ ఫ్రొఫెసర్ కి మిత్రుడు. ఈ ఉత్తరాన్ని తీసుకెళ్తే ఐస్లాండ్ గవర్నర్ ని కలుసుకోడానికి వీలవుతుంది.
రైలు పరుగెడుతున్న ప్రాంతం అంతా చదునుగా, విశాలంగా ఉంది. ఎత్తు పల్లాలు, కొండలు గుట్టలు లేని అలాంటి ప్రదేశంలో రైలు పట్టాలు వెయ్యడం సులభం. మూడు గంటల్లో రైలు సముద్రానికి దగ్గరగా ఉన్న కీల్ నగరం వద్ద ఆగింది.
కాని మా సామానంతా కోపెన్హాగెన్ దాకా వెళ్లాల్సి ఉంది. సామానంతా సరిగ్గా ఉందో లేదో ఓ సారి చూసుకున్నాడు మామయ్య. రైలు కదిలింది.
మళ్లీ రాత్రికి గాని స్టీమర్ బయలుదేరదు. ఇక ఆరోజంతా ఖాళీయే. అంత తొందరపడ్డ మనిషి మరి రైలు యాత్రకి, స్టీమర్ యాత్రకి మధ్య ఓ రోజు ఎడం ఉందన్న సంగతి ఎలా ఉపేక్షించాడో అర్థం కాలేదు. మామయ్య సహనం సన్నగిల్లడం స్పష్టంగా కనిపిస్తోంది. ఒక దశలో ఇక శివాలెత్తిపోయాడు. రైల్వే అధికారులని, స్టీమర్ కంపెనీలని దుమ్మెత్తి పోశాడు. లోకమంతా ఇలా నెమ్మదిగా కాళ్ళీడుస్తుంటే చేతులు కట్టుకు కూచున్న ప్రభుత్వాలని కడిగేశాడు.
ఇక చేసేది లేక ఆ పాటకి నేనూ వంత పాడాను. ఇంకా కసి చల్లారక వెళ్లి ఓడ కాప్టెన్ తో పేచీకి దిగాడు మామయ్య. గోడు ఇంకెక్కడైనా చెప్పుకోమన్నాడు ఓడ కెప్టెన్.
కీల్ లో మరి రోజంతా ఎలాగోలా గడపాలి. పచ్చని పర్యావరణంలో ఒద్దికగా ఒదిగిపోయింది కీల్ నగరం. ఊరి చుట్టూ దట్టంగా ఎగసిన అడవిని చూస్తే అది ఊరిలా కాక ఓ పక్షి గూడులా కనిపించింది. విశాలమైన వీధులు, విమలమైన వాయువులు, తీరుగా అలంకరించబడ్డ పాతకాలపు విల్లాలు - అన్నీ చూసుకుంటూ మెల్లగా రోజంతా గడిపాం. ఇంతలోనే రాత్రి పదయ్యింది.
ఎల్నోరా పొగగొట్టం లోంచి దట్టమైన పొగ సుడులు తిరుగుతూ పైకొస్తోంది. ఆ ధాటికి ఓడలో నేల కంపిస్తోంది. ఇద్దరం ఓడలో ఉన్నాం. ఓడలో ఉన్న ఏకైక ప్రత్యేక కేబిన్ లో ఉన్న రెండు బెర్తులని ఇద్దరం ఆక్రమించాం.
నల్లని సముద్ర జలాల మీద, ముసురుతున్న చీకట్లోకి ఓడ మెల్లగా ముందుకి సాగిపోయింది.
(సశేషం...)
0 comments